مزامیر 74

1 قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟

“A Maskil of Assaph.” Why, O God, hast thou cast us off for ever? why will thy anger smoke against the flock of thy pasture?

2 قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور.

Remember thy congregation, which thou didst acquire of old; which thou didst redeem as the tribe of thy inheritance: this mount Zion, whereon thou hast dwelt.

3 بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است!

Lift up thy steps unto the perpetual heaps of ruins: the enemy hath ill-used every thing in the sanctuary.

4 دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند.

Thy adversaries have roared in the midst of thy places of assembly: they have set up their signs for signs.

5 مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند،

[The enemy] is known as one that lifteth up high axes against the thickets of a forest.

6 تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند

And now they hew in pieces the carved work thereof altogether with hatchets and hammers.

7 و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند.

They have set on fire thy sanctuary; to the ground have they profaned the dwelling-place of thy name.

8 عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند.

They have said in their heart, We will oppress them altogether: they have burnt up all the places of assembly of God in the land.

9 هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد.

Our signs do we not see: there is no more any prophet: and there is no one among us that knoweth how long.

10 ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟

How long, O God, shall the adversary utter defiance? shall the enemy blaspheme thy name for ever?

11 چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن.

Why withdrawest thou thy hand, and thy right hand? [draw it] out of thy bosom—exterminate [them];

12 ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای.

Since [thou] God art my King from olden days, working salvation in the midst of the earth.

13 تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی.

It was thou that didst divide by thy strength the sea: thou brokest in pieces the heads of the crocodiles on the waters.

14 سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.

Thou didst crush the heads of leviathan, and gavest them as food to the people inhabiting the wilderness.

15 چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند.

Thou didst cleave fountain and stream: thou didst dry up ever-flowing rivers.

16 شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای.

Thine is the day and thine is the night: it is thou who hast prepared the luminary and the sun.

17 تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای.

It is thou who hast set up all the boundaries of the earth: summer and winter—thou thyself hast formed them.

18 ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند.

Remember this, that the enemy hath defied the Lord, and that a worthless foolish people have blasphemed thy name.

19 قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار!

Oh give not up unto the multitude of enemies the soul of thy turtle-dove: the congregation of thy afflicted do not thou forget for ever.

20 گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر.

Look unto the covenant; for the dark places of the earth are full of habitations of violence.

21 نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند.

Oh let not the oppressed return confounded: let the poor and needy praise thy name.

22 ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند.

Arise, O God, plead thy own cause: remember thy defiance from the worthless fool all the day.

23 فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر.

Forget not the voice of thy adversaries: the tumult of those that rise up against thee ascendeth continually.