مزامیر 74
| قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟ | 1 |
Understanding for Asaph. O God, why hast thou cast us off unto the end: why is thy wrath enkindled against the sheep of thy pasture?
| قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور. | 2 |
Remember thy congregation, which thou hast possessed from the beginning. The sceptre of thy inheritance which thou hast redeemed: mount Sion in which thou hast dwelt.
| بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است! | 3 |
Lift up thy hands against their pride unto the end; see what things the enemy hath done wickedly in the sanctuary.
| دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند. | 4 |
And they that hate thee have made their boasts, in the midst of thy solemnity. They have set up their ensigns for signs,
| مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند، | 5 |
And they knew not both in the going out and on the highest top. As with axes in a wood of trees,
| تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند | 6 |
They have cut down at once the gates thereof, with axe and hatchet they have brought it down.
| و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند. | 7 |
They have set fire to thy sanctuary: they have defiled the dwelling place of thy name on the earth.
| عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند. | 8 |
They said in their heart, the whole kindred of them together: Let us abolish all the festival days of God from the land.
| هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد. | 9 |
Our signs we have not seen, there is now no prophet: and he will know us no more.
| ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟ | 10 |
How long, O God, shall the enemy reproach: is the adversary to provoke thy name for ever?
| چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن. | 11 |
Why dost thou turn away thy hand: and thy right hand out of the midst of thy bosom for ever?
| ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای. | 12 |
But God is our king before ages: he hath wrought salvation in the midst of the earth.
| تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی. | 13 |
Thou by thy strength didst make the sea firm: thou didst crush the heads of the dragons in the waters.
| سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی. | 14 |
Thou hast broken the heads of the dragon: thou hast given him to be meat for the people of the Ethiopians.
| چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند. | 15 |
Thou hast broken up the fountains and the torrents: thou hast dried up the Ethan rivers.
| شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای. | 16 |
Thine is the day, and thine is the night: thou hast made the morning light and the sun.
| تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای. | 17 |
Thou hast made all the borders of the earth: the summer and the spring were formed by thee.
| ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند. | 18 |
Remember this, the enemy hath reproached the Lord: and a foolish people hath provoked thy name.
| قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار! | 19 |
Deliver not up to beasts the souls that confess to thee: and forget not to the end the souls of thy poor.
| گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر. | 20 |
Have regard to thy covenant: for they that are the obscure of the earth have been filled with dwellings of iniquity.
| نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند. | 21 |
Let not the humble be turned away with confusion: the poor and needy shall praise thy name.
| ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند. | 22 |
Arise, O God, judge thy own cause: remember thy reproaches with which the foolish man hath reproached thee all the day.
| فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر. | 23 |
Forget not the voices of thy enemies: the pride of them that hate thee ascendeth continually.
