مزامیر 74
| قصیدۀ آساف. ای خدا، چرا برای همیشه ما را ترک کرده‌ای؟ چرا بر ما که گوسفندان مرتع تو هستیم خشمگین شده‌ای؟ | 1 |
(En maskil af Asaf.) Hvorfor har du, Gud, stødt os bort for evig, hvi ryger din Vrede mod Hjorden, du røgter?
| قوم خود را که در زمان قدیم از اسارت بازخریدی، به یاد آور. تو ما را نجات دادی تا قوم خاص تو باشیم. شهر اورشلیم را که در آن ساکن بودی، به یاد آور. | 2 |
Kom din Menighed i Hu, som du fordum vandt dig, - du udløste den til din Ejendoms Stamme - Zions Bjerg, hvor du har din Bolig.
| بر خرابه‌های شهر ما عبور کن و ببین دشمن چه بر سر خانهٔ تو آورده است! | 3 |
Løft dine Fjed til de evige Tomter: Fjenden lagde alt i Helligdommen øde.
| دشمنانت در خانهٔ تو فریاد پیروزی سر دادند و پرچمشان را به اهتزاز درآوردند. | 4 |
Dine Fjender brøled i dit Samlingshus, satte deres Tegn som Tegn deri.
| مانند هیزم‌شکنانی که با تبرهای خود درختان جنگل را قطع می‌کنند، | 5 |
Det så ud, som når man løfter Økser i Skovens Tykning.
| تمام نقشهای تراشیده را با گرز و تبر خرد کردند | 6 |
Og alt det udskårne Træværk der! De hugged det sønder med Økse og Hammer.
| و خانهٔ مقدّس تو را به آتش کشیده با خاک یکسان نمودند. | 7 |
På din Helligdom satte de Ild, de skændede og nedrev dit Navns Bolig.
| عبادتگاه‌های تو را در سراسر خاک اسرائیل به آتش کشیدند تا هیچ اثری از خداپرستی برجای نماند. | 8 |
De tænkte: "Til Hobe udrydder vi dem!" De brændte alle Guds Samlingshuse i Landet.
| هیچ نبی در میان ما نیست که بداند این وضع تا به کی ادامه می‌یابد تا ما را از آن خبر دهد. | 9 |
Vore Tegn, dem ser vi ikke, Profeter findes ej mer; hvor længe, ved ingen af os.
| ای خدا، تا به کی به دشمن اجازه می‌دهی به نام تو اهانت کند؟ | 10 |
Hvor længe, o Gud, skal vor Modstander smæde, Fjenden blive ved at håne dit Navn?
| چرا دست خود را عقب کشیده‌ای و به داد ما نمی‌رسی؟ دست راست خود را از گریبان خود بیرون آور و دشمنانمان را نابود کن. | 11 |
Hvorfor holder du din Hånd tilbage og skjuler din højre i Kappens Fold?
| ای خدا، تو از قدیم پادشاه ما بوده‌ای و بارها ما را نجات داده‌ای. | 12 |
Vor Konge fra fordums Tid er dog Gud, som udførte Frelsens Værk i Landet.
| تو دریا را به نیروی خود شکافتی، و سرهای هیولاهای دریا را شکستی. | 13 |
Du kløvede Havet med Vælde, knuste på Vandet Dragernes Hoved;
| سرهای لِویاتان را فروکوفتی، و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی. | 14 |
du søndrede Hovederne på Livjatan og gav dem som Æde til Ørkenens Dyr;
| چشمه‌ها جاری ساختی تا قوم تو آب بنوشند و رود همیشه پر آب را خشک کردی تا از آن عبور کنند. | 15 |
Kilde og Bæk lod du vælde frem, du udtørred stedseflydende Strømme;
| شب و روز را تو پدید آورده‌ای؛ خورشید و ماه را تو در آسمان قرار داده‌ای. | 16 |
din er Dagen, og din er Natten, du grundlagde Lys og Sol,
| تمام نظم جهان از توست. تابستان و زمستان را تو به‌وجود آورده‌ای. | 17 |
du fastsatte alle Grænser på Jord, du frembragte Sommer og Vinter.
| ای خداوند، ببین چگونه دشمن به نام تو اهانت می‌کند. | 18 |
Kom i Hu, o HERRE, at Fjenden har hånet, et Folk af Dårer har spottet dit Navn!
| قوم ستمدیدهٔ خود را برای همیشه ترک نکن؛ کبوتر ضعیف خود را به چنگ پرندهٔ شکاری مسپار! | 19 |
Giv ikke Vilddyret din Turteldues Sjæl, glem ikke for evigt dine armes Liv;
| گوشه‌های تاریک سرزمین ما از ظلم پر شده است، عهدی را که با ما بسته‌ای به یاد آر. | 20 |
se hen til Pagten, thi fyldte er Landets mørke Steder med Voldsfærds Boliger.
| نگذار قوم مظلوم تو بیش از این رسوا شوند. ایشان را نجات ده تا تو را ستایش کنند. | 21 |
Lad ej den fortrykte gå bort med Skam, lad de arme og fattige prise dit Navn!
| ای خدا، برخیز و حق خود را از دشمن بگیر، زیرا این مردم نادان تمام روز به تو توهین می‌کنند. | 22 |
Gud, gør dig rede, før din Sag, kom i Hu, hvor du stadig smædes af bårer,
| فریاد اهانت‌آمیز آنها را که پیوسته بلند است، نشنیده مگیر. | 23 |
lad ej dine Avindsmænds Røst uænset! Ustandseligt lyder dine Fjenders Larm!
