مزامیر 65
| برای رهبر سرایندگان. مزمور داوود. سرود. ای خدا، شایسته است که تو را در صهیون ستایش کنیم و آنچه را که نذر کرده‌ایم ادا نماییم، | 1 |
To the chief Musician, A Psalm and Song of David. Praise waiteth for thee, O God, in Zion: and to thee shall the vow be performed.
| زیرا تو خدایی هستی که دعا می‌شنوی! همهٔ مردم به سبب گناهانشان نزد تو خواهند آمد. | 2 |
O thou that hearest prayer, to thee shall all flesh come.
| گناهان ما بر ما سنگینی می‌کنند، اما تو آنها را خواهی بخشید. | 3 |
Iniquities prevail against me: as for our transgressions, thou shalt purge them away.
| خوشا به حال کسی که تو او را برگزیده‌ای تا بیاید و در خیمهٔ مقدّس تو ساکن شود! ما از همهٔ نیکویی‌های خانهٔ مقدّس تو برخوردار خواهیم شد. | 4 |
Blessed is the man whom thou choosest, and causest to approach to thee, that he may dwell in thy courts: we shall be satisfied with the goodness of thy house, even of thy holy temple.
| ای خدایی که رهانندهٔ ما هستی، تو با کارهای عادلانه و شگفت‌انگیز خود پاسخ ما را می‌دهی. تو امید و پشتیبان همهٔ مردم در سراسر جهان هستی. | 5 |
By terrible things in righteousness wilt thou answer us, O God of our salvation; who art the confidence of all the ends of the earth, and of them that are afar off upon the sea:
| کوهها را در جای خود محکم ساختی و قدرت مهیب خود را نشان دادی. | 6 |
Who by his strength setteth fast the mountains; being girded with power:
| همان‌گونه که تلاطم دریا و غرش امواج را آرام می‌سازی، شورش مردم را نیز خاموش می‌کنی. | 7 |
Who stilleth the noise of the seas, the noise of their waves, and the tumult of the people.
| ساکنان زمین از کارهای شگفت‌انگیز تو حیرانند. فریاد شادی مردم به سبب کارهای تو از یک سوی زمین تا سوی دیگر طنین‌انداز است! | 8 |
They also that dwell in the uttermost parts are afraid at thy signs: thou makest the outgoings of the morning and evening to rejoice.
| تو زمین را سیراب می‌سازی و آن را حاصلخیز می‌گردانی. با رودخانه‌های پر از آب، زمین را برای انسان بارور می‌سازی تا از محصولاتش استفاده کند. | 9 |
Thou visitest the earth, and waterest it: thou greatly enrichest it with the river of God, which is full of water: thou preparest them grain, when thou hast so provided for it.
| شیارهای زمین را سیراب می‌کنی و بلندیهایش را هموار می‌سازی. باران بر زمین می‌بارانی تا نباتات برویند. | 10 |
Thou waterest the ridges of it abundantly: thou settlest its furrows: thou makest it soft with showers: thou blessest its growth.
| با برکات خود زمین را می‌آرایی؛ جهان از نعمتهای تو لبریز است. | 11 |
Thou crownest the year with thy goodness; and thy paths drop fatness.
| چراگاههای صحرا سرسبز می‌شوند و تپه‌ها شادمانه شکوفا می‌شوند. | 12 |
They drop upon the pastures of the wilderness: and the little hills rejoice on every side.
| چمنزارها پر از گله‌های گاو و گوسفند هستند؛ وادیها لبریز از غله می‌باشند؛ همه از خوشی بانگ شادی برمی‌آورند و سرود می‌خوانند! | 13 |
The pastures are clothed with flocks; the valleys also are covered over with grain; they shout for joy, they also sing.
