مزامیر 39

1 برای رهبر سرایندگان، یِدوتون: مزمور داوود. به خود گفتم: «مواظب رفتارم خواهم بود و احتیاط خواهم کرد تا با زبان خود خطا نورزم. مادامی که آدم بدکار نزدیک من است سخن نخواهم گفت.»

[For the Chief Musician. For Jeduthun. A Psalm by David.] I said, "I will watch my ways, so that I do not sin with my tongue. I will keep my mouth with a bridle while the wicked is before me."

2 من گنگ و خاموش بودم، حتی از سخن گفتن دربارهٔ چیزهای خوب خودداری می‌کردم؛ ولی درد من باز هم شدیدتر شد.

I was mute with silence. I held my peace, even from good. My sorrow was stirred.

3 هر چه بیشتر درباره‌اش می‌اندیشیدم اضطرابم بیشتر می‌شد و آتش درونم شعله‌ورتر می‌گردید. سرانجام به سخن آمدم و گفتم:

My heart was hot within me. While I meditated, the fire burned: I spoke with my tongue:

4 «خداوندا، پایان عمرم را بر من معلوم ساز و اینکه ایام زندگانی من چقدر است تا بدانم که چقدر فانی هستم!»

"Jehovah, show me my end, what is the measure of my days. Let me know how frail I am.

5 تو عمرم را به اندازهٔ یک وجب ساخته‌ای و زندگانیم در نظر تو هیچ است. عمر انسان همچون نفسی است که برمی‌آید و نیست می‌گردد!

Look, you have made my days handbreadths. My lifetime is as nothing before you. Surely every man stands as a breath." (Selah)

6 عمر انسان مانند سایه زودگذر است و او بیهوده خود را مشوش می‌سازد. او مال و ثروت جمع می‌کند، بدون آنکه بداند چه کسی از آن استفاده خواهد کرد.

"Surely a person goes about like a shadow. Surely he heaps up vain things of wealth, and doesn't know who shall gather them.

7 خداوندا، اکنون دیگر به چه امیدوار باشم؟ تنها امیدم تو هستی.

Now, Jehovah, what do I wait for? My hope is in you.

8 مرا از همهٔ گناهانم برهان و نگذار احمقان به من بخندند.

Deliver me from all my transgressions. Do not make me the taunt of fools.

9 من سکوت اختیار می‌کنم و زبان به شکایت نمی‌گشایم، زیرا این مصیبت را تو بر من عارض کرده‌ای.

I was mute. I did not open my mouth, because you did it.

10 بلای خود را از من دور کن، زیرا از ضرب دست تو تلف می‌شوم.

Remove your scourge away from me. I am overcome by the blow of your hand.

11 تو انسان را به سبب گناهانش توبیخ و تادیب می‌کنی؛ آنچه را که او به آن دل بسته است نابود می‌کنی، درست همان‌گونه که بید لباس را نابود می‌کند. آری، عمر انسان بادی بیش نیست.

When you rebuke and correct man for iniquity, You consume his wealth like a moth. Surely every man is but a breath." (Selah)

12 خداوندا، دعای مرا بشنو و به فریادم برس؛ اشکهایم را نادیده نگیر. در این دنیا مسافری بیش نیستم؛ غریبم، غریب مانند اجداد خود؛ مرا نزد خود پناه بده.

"Hear my prayer, Jehovah, and give ear to my cry. Do not be silent at my tears. For I am a stranger with you, a foreigner, as all my fathers were.

13 غضب خود را از من برگردان؛ بگذار پیش از آنکه از این دنیا بروم و دیگر نباشم، بار دیگر روی شادی و نشاط را ببینم!

Oh spare me, that I may recover strength, before I go away, and exist no more."