مزامیر 147

1 خداوند را سپاس باد! چه نیکوست که خدای خود را با سرود بپرستیم؛ چه لذتبخش است که او را بستاییم!

Lobet Jehova! Denn es ist gut, unseren Gott zu besingen; denn es ist lieblich, es geziemt sich Lobgesang.

2 خداوند اورشلیم را دوباره بنا می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

Jehova baut Jerusalem, die Vertriebenen Israels sammelt er.

3 او دلشکستگان را شفا می‌بخشد و زخمهای ایشان را می‌بندد.

Der da heilt, die zerbrochenen Herzens sind, und ihre Wunden verbindet;

4 خداوند حساب ستارگان را دارد و نام هر یک از آنها را می‌داند.

der da zählt die Zahl der Sterne, sie alle nennt mit Namen.

5 خداوند ما بزرگ و تواناست و حکمت او بی‌انتهاست.

Groß ist unser Herr, und groß an Macht; seiner Einsicht ist kein Maß.

6 او فروتنان را سرافراز می‌کند، اما روی شریران را به خاک می‌مالد.

Jehova hält aufrecht die Elenden; er erniedrigt bis zur Erde die Gesetzlosen.

7 خداوند را با سرودهای شکرگزاری بپرستید! او را با نغمهٔ بربط ستایش کنید!

Stimmet Jehova einen Lobgesang an, singet Psalmen unserem Gott mit der Laute!

8 او ابرها را بر آسمان می‌گستراند و باران را بر زمین می‌باراند و سبزه را بر کوهها می‌رویاند،

Ihm, der die Himmel mit Wolken bedeckt, der Regen bereitet für die Erde, der Gras sprossen läßt auf den Bergen;

9 به حیوانات غذا می‌دهد و روزی جوجه‌کلاغها را می‌رساند.

der dem Vieh sein Futter gibt, den jungen Raben, die da rufen.

10 خداوند به نیروی اسب رغبت ندارد و قدرت انسان او را خشنود نمی‌سازد؛

Er hat nicht Lust an der Stärke des Rosses, noch Gefallen an den Beinen des Mannes;

11 خشنودی او از کسانی است که او را گرامی می‌دارند و به محبت وی امید بسته‌اند.

Jehova hat Gefallen an denen, die ihn fürchten, an denen, die auf seine Güte harren.

12 ای اورشلیم، خداوند را ستایش کن! ای صهیون، خدای خود را سپاس بگو!

Rühme, Jerusalem, Jehova! Lobe, Zion, deinen Gott!

13 زیرا او دروازه‌هایت را محکم به روی دشمن بسته و فرزندانت را که در درون هستند برکت داده است.

Denn er hat befestigt die Riegel deiner Tore, hat deine Kinder gesegnet in deiner Mitte;

14 او مرزهایت را در صلح و آرامش نگه می‌دارد و تو را با بهترین نان گندم سیر می‌نماید.

Er, der Frieden stellt in deine Grenzen, dich sättigt mit dem Fette des Weizens;

15 خداوند به زمین دستور می‌دهد و هر چه می‌فرماید به‌سرعت عملی می‌شود.

der seinen Befehl auf die Erde sendet: sehr schnell läuft sein Wort;

16 او برف را مانند لحاف بر سطح زمین می‌گستراند و شبنم را همچون خاکستر همه جا پخش می‌کند.

der Schnee gibt wie Wolle, Reif wie Asche streut;

17 خداوند دانه‌های تگرگ را مانند سنگریزه فرو می‌ریزد و کیست که تاب تحمل سرمای آن را داشته باشد؟

der sein Eis wirft wie Brocken: wer kann bestehen vor seinem Frost?

18 سپس دستور می‌دهد و یخها آب می‌شوند؛ باد می‌فرستد و آبها جاری می‌شوند.

Er sendet sein Wort und schmelzt sie; er läßt seinen Wind wehen: es rieseln die Wasser.

19 او کلام خود را به یعقوب بیان کرده است، و فرایض و قوانینش را به اسرائیل.

Er verkündet Jakob sein Wort, Israel seine Satzungen und seine Rechte.

20 این کار را تنها در مورد اسرائیل انجام داده است و نه قوم دیگری؛ لذا قومهای دیگر با شریعت او آشنا نیستند. خداوند را سپاس باد!

Keiner Nation hat er also getan; und die Rechte, sie haben sie nicht gekannt. Lobet Jehova!