مزامیر 144

1 مزمور داوود. سپاس بر خداوند که تکیه‌گاه من است و در میدان جنگ به من قوت و مهارت می‌بخشد.

[A Psalm] of David. Blessed be Jehovah my rock, who teacheth my hands to war, my fingers to fight;

2 او همیشه با من مهربان بوده است. او سپر و قلعهٔ پناهگاه من است و مرا نجات می‌بخشد. بر او توکل دارم، زیرا قوم مرا زیر فرمان من نگه می‌دارد.

My mercy and my fortress, my high tower and my deliverer, my shield and he in whom I trust, who subdueth my people under me!

3 ای خداوند، انسان چیست که به او توجه نمایی؟ بنی‌آدم چه ارزشی دارد که به فکر او باشی؟

Jehovah, what is man, that thou takest knowledge of him, the son of man, that thou takest thought of him?

4 عمر او دمی بیش نیست؛ روزهای زندگی‌اش همچون سایه می‌گذرد.

Man is like to vanity; his days are as a shadow that passeth away.

5 ای خداوند، آسمان را بشکاف و فرود بیا! کوهها را لمس کن تا از آنها دود برخیزد.

Jehovah, bow thy heavens, and come down; touch the mountains, that they smoke;

6 رعد و برق بفرست و دشمنانت را پراکنده ساز؛ تیرهایت را پرتاب کن و آنها را از پای درآور!

Cast forth lightnings, and scatter them; send forth thine arrows, and discomfit them:

7 دستت را از آسمان دراز کن و مرا نجات ده، مرا از میان آبهای عمیق نجات ده، از دست اجنبیان نجات ده.

Stretch out thy hands from above; rescue me, and deliver me out of great waters, from the hand of aliens,

8 دهان آنها پر از دروغ است؛ قسم می‌خورند که حقیقت را خواهند گفت، اما دروغ می‌گویند.

Whose mouth speaketh vanity, and their right hand is a right hand of falsehood.

9 ای خدا، تو را سرودی تازه می‌سرایم! سرودم را با نغمهٔ بربطِ دَه‌تار برای تو می‌سرایم!

O God, I will sing a new song unto thee; with the ten-stringed lute will I sing psalms unto thee:

10 تو پادشاهان را نجات می‌دهی و خدمتگزارت داوود را از دم شمشیر می‌رهانی!

Who givest salvation unto kings; who rescuest David thy servant from the hurtful sword.

11 مرا از دست دشمن ظالم برهان؛ مرا از چنگ این بیگانگانی که سخنانشان سراسر دروغ است نجات ده!

Rescue me, and deliver me from the hand of aliens, whose mouth speaketh vanity, and their right hand is a right hand of falsehood.

12 باشد که پسران ما رشد کرده، همچون درختان تنومند و قدبلند شوند و دختران ما مانند پیکرهای سنگی خوش‌تراشِ قصر پادشاه گردند!

That our sons may be as plants grown up in their youth; our daughters as corner-columns, sculptured after the fashion of a palace:

13 باشد که انبارهای ما از انواع محصولات پر شود و گوسفندانمان در صحراها هزاران هزار بره بزایند!

Our granaries full, affording all manner of store; our sheep bringing forth thousands, ten thousands in our pastures;

14 باشد که گاوانمان باردار شده، بدون زحمت بزایند! باشد که در کوچه‌هایمان صدای آه و ناله نباشد!

Our kine laden [with young]; no breaking in and no going forth, and no outcry in our streets.

15 خوشا به حال قومی که چنین وضعی دارند و یهوه خدای ایشان است!

Blessed the people that is in such a case! Blessed the people whose God is Jehovah!