مزامیر 144

1 مزمور داوود. سپاس بر خداوند که تکیه‌گاه من است و در میدان جنگ به من قوت و مهارت می‌بخشد.

A Psalm of David versus Goliath. Blessed is the Lord, my God, who trains my hands for the battle and my fingers for the war.

2 او همیشه با من مهربان بوده است. او سپر و قلعهٔ پناهگاه من است و مرا نجات می‌بخشد. بر او توکل دارم، زیرا قوم مرا زیر فرمان من نگه می‌دارد.

My mercy and my refuge, my supporter and my deliverer, my protector and him in whom I have hoped: he subdues my people under me.

3 ای خداوند، انسان چیست که به او توجه نمایی؟ بنی‌آدم چه ارزشی دارد که به فکر او باشی؟

O Lord, what is man that you have become known to him? Or the son of man that you consider him?

4 عمر او دمی بیش نیست؛ روزهای زندگی‌اش همچون سایه می‌گذرد.

Man has been made similar to vanity. His days pass by like a shadow.

5 ای خداوند، آسمان را بشکاف و فرود بیا! کوهها را لمس کن تا از آنها دود برخیزد.

O Lord, incline your heavens and descend. Touch the mountains, and they will smoke.

6 رعد و برق بفرست و دشمنانت را پراکنده ساز؛ تیرهایت را پرتاب کن و آنها را از پای درآور!

Send a flash of lightning, and you will scatter them. Shoot your arrows, and you will set them in disarray.

7 دستت را از آسمان دراز کن و مرا نجات ده، مرا از میان آبهای عمیق نجات ده، از دست اجنبیان نجات ده.

Send forth your hand from on high: rescue me, and free me from many waters, from the hand of the sons of foreigners.

8 دهان آنها پر از دروغ است؛ قسم می‌خورند که حقیقت را خواهند گفت، اما دروغ می‌گویند.

Their mouth has been speaking vain things, and their right hand is the right hand of iniquity.

9 ای خدا، تو را سرودی تازه می‌سرایم! سرودم را با نغمهٔ بربطِ دَه‌تار برای تو می‌سرایم!

To you, O God, I will sing a new song. On the psaltery, with an instrument of ten strings, I will sing psalms to you.

10 تو پادشاهان را نجات می‌دهی و خدمتگزارت داوود را از دم شمشیر می‌رهانی!

He gives salvation to kings. He has redeemed your servant David from the malignant sword.

11 مرا از دست دشمن ظالم برهان؛ مرا از چنگ این بیگانگانی که سخنانشان سراسر دروغ است نجات ده!

Rescue me, and deliver me from the hand of the sons of foreigners. Their mouth has been speaking vain things, and their right hand is the right hand of iniquity.

12 باشد که پسران ما رشد کرده، همچون درختان تنومند و قدبلند شوند و دختران ما مانند پیکرهای سنگی خوش‌تراشِ قصر پادشاه گردند!

Their sons are like new plantings in their youth. Their daughters are dressed up: adorned all around like the idols of a temple.

13 باشد که انبارهای ما از انواع محصولات پر شود و گوسفندانمان در صحراها هزاران هزار بره بزایند!

Their cupboards are full: overflowing from one thing into another. Their sheep bear young, brought forth in abundance.

14 باشد که گاوانمان باردار شده، بدون زحمت بزایند! باشد که در کوچه‌هایمان صدای آه و ناله نباشد!

Their cattle are fat. There is no ruined wall or passage, nor anyone crying out in their streets.

15 خوشا به حال قومی که چنین وضعی دارند و یهوه خدای ایشان است!

They have called the people that has these things: blessed. But blessed is the people whose God is the Lord.