مزامیر 144

1 مزمور داوود. سپاس بر خداوند که تکیه‌گاه من است و در میدان جنگ به من قوت و مهارت می‌بخشد.

[A Psalm] of David concerning Goliad. Blessed [be] the Lord my God, who instructs my hands for battle, [and] my fingers for war.

2 او همیشه با من مهربان بوده است. او سپر و قلعهٔ پناهگاه من است و مرا نجات می‌بخشد. بر او توکل دارم، زیرا قوم مرا زیر فرمان من نگه می‌دارد.

My mercy, and my refuge; my helper, and my deliverer; my protector, in whom I have trusted; who subdues my people under me.

3 ای خداوند، انسان چیست که به او توجه نمایی؟ بنی‌آدم چه ارزشی دارد که به فکر او باشی؟

Lord, what is man, that you are made known to him? or the son of man, that you take account of him?

4 عمر او دمی بیش نیست؛ روزهای زندگی‌اش همچون سایه می‌گذرد.

Man is like to vanity: his days pass as a shadow.

5 ای خداوند، آسمان را بشکاف و فرود بیا! کوهها را لمس کن تا از آنها دود برخیزد.

O Lord, bow your heavens, and come down: touch the mountains, and they shall smoke.

6 رعد و برق بفرست و دشمنانت را پراکنده ساز؛ تیرهایت را پرتاب کن و آنها را از پای درآور!

Send lightning, and you shall scatter them: send forth your arrows, and you shall discomfit them.

7 دستت را از آسمان دراز کن و مرا نجات ده، مرا از میان آبهای عمیق نجات ده، از دست اجنبیان نجات ده.

Send forth your hand from on high; rescue me, and deliver me out of great waters, out of the hand of strange children;

8 دهان آنها پر از دروغ است؛ قسم می‌خورند که حقیقت را خواهند گفت، اما دروغ می‌گویند.

whose mouth has spoken vanity, and their right hand is a right hand of iniquity.

9 ای خدا، تو را سرودی تازه می‌سرایم! سرودم را با نغمهٔ بربطِ دَه‌تار برای تو می‌سرایم!

O God, I will sing a new song to you: I will play to you on a lute of ten strings.

10 تو پادشاهان را نجات می‌دهی و خدمتگزارت داوود را از دم شمشیر می‌رهانی!

[Even] to him who gives salvation to kings: who redeems his servant David from the hurtful sword.

11 مرا از دست دشمن ظالم برهان؛ مرا از چنگ این بیگانگانی که سخنانشان سراسر دروغ است نجات ده!

Deliver me, and rescue me from the hand of strange children, whose mouth has spoken vanity, and their right hand is a right hand of iniquity;

12 باشد که پسران ما رشد کرده، همچون درختان تنومند و قدبلند شوند و دختران ما مانند پیکرهای سنگی خوش‌تراشِ قصر پادشاه گردند!

whose children are as plants, strengthened in their youth: their daughters are beautiful, sumptuously adorned after the similitude of a temple.

13 باشد که انبارهای ما از انواع محصولات پر شود و گوسفندانمان در صحراها هزاران هزار بره بزایند!

Their garners are full, and bursting with one kind of store after another; their sheep are prolific, multiplying in their streets.

14 باشد که گاوانمان باردار شده، بدون زحمت بزایند! باشد که در کوچه‌هایمان صدای آه و ناله نباشد!

Their oxen are fat: there is no falling down of a hedge, nor going out, nor cry in their folds.

15 خوشا به حال قومی که چنین وضعی دارند و یهوه خدای ایشان است!

Men bless the people to whom this lot belongs, [but] blessed is the people whose God is the Lord.