مزامیر 142

1 قصیدۀ داوود دربارۀ زمانی که در غار بود. دعا. با صدای بلند نزد خداوند فریاد می‌زنم و درخواست کمک می‌نمایم.

Bawipa venawh khawteh na khy nyng; qeennaak thoeh doena Bawipa venawh awi y nyng.

2 تمام شکایات خود را به حضور او می‌آورم و مشکلات خود را برای او بازگو می‌کنم.

A haiawh ka ngaihnaak awi kqawn pe nyng saw; ka kyinaak ce a haiawh kqawn pe nyng.

3 وقتی جانم به لب می‌رسد او به کمکم می‌شتابد و راهی پیش پایم می‌نهد. دشمنانم بر سر راه من دام می‌گذارند.

Kak khuina kang myihla ve a zai awh, nang ing ni ka lam ve na sim law. Ka cehnaak lam awh thlangkhqi ing ang hyp na dawng dun law uhy.

4 به اطراف خود نگاه می‌کنم و می‌بینم کسی نیست که مرا کمک کند. پناهی ندارم و کسی به فکر من نیست.

Kak tang ben ve toek mai lah; kai anik ngainaak u pynoet awm am awm hy. Thuknaak am ta nyng saw; kai ka hqingnaak ve u ingawm ikaw na am huhy.

5 ای خداوند، نزد تو فریاد برمی‌آورم، و می‌گویم، «تویی پناهگاه من. در زندگی، تنها تو را آرزو دارم.

Aw Bawipa, nang a venawh khy nyng, “Nang taw kang thuknaak na awm hyk ti, ak hqingkhqi qam awh ka taham na awm hyk ti,” ti nyng.

6 فریادم را بشنو، زیرا بسیار درمانده هستم. مرا از دست دشمنانم برهان، زیرا آنها بسیار قویتر از من هستند.

Kak khynaak awi ve ngai lah, ni ngoe soeih nyng; kai anik hquutkhqi kut khuiawh kawng ni hul lah, kai aham taw amik tha awm soeih hy.

7 مرا از این پریشانی و اسارت آزاد کن، تا تو را به سبب خوبی‌هایی که برایم کرده‌ای در جمع عادلان ستایش کنم.»

Nang ming kam kyihcah thainaak aham, thawngim khui awhkawng ni loet sak lah. Cawhtaw kak khan awh na leeknaak awh ve thlak dyngkhqi ing nik chung khqi khoep kaw.