مزامیر 139

1 برای رهبر سرایندگان. مزمور داوود. ای خداوند، تو مرا آزموده و شناخته‌ای.

Господе! Ти ме кушаш и знаш.

2 تو از نشستن و برخاستن من آگاهی. فکرهای من از تو پوشیده نیست.

Ти знаш кад седам и кад устанем; Ти знаш помисли моје издалека;

3 تو کار کردن و خوابیدن مرا زیر نظر داری و از همهٔ راهها و روشهای من باخبر هستی.

Кад ходим и кад се одмарам, Ти си око мене, и све путеве моје видиш.

4 حتی پیش از آنکه سخنی بر زبان آورم تو آن را می‌دانی.

Још нема речи на језику мом, а Ти, Господе, гле, већ све знаш.

5 مرا از هر سو احاطه کرده‌ای و دست محافظ خود را بر من نهاده‌ای.

Састраг и спред Ти си ме заклонио, и ставио на ме руку своју.

6 شناختی که تو از من داری بسیار عمیق است و من یارای درک آن را ندارم.

Чудно је за ме знање Твоје, високо, не могу да га докучим.

7 از روح کجا می‌توانم بگریزم؟ از حضور تو کجا می‌توانم بروم؟

Куда бих отишао од духа Твог, и од лица Твог куда бих побегао?

8 اگر به آسمان صعود کنم، تو در آنجا هستی؛ اگر به اعماق زمین فرو روم، تو در آنجا هستی. (Sheol h7585)

Да изађем на небо, Ти си онде. Да сиђем у пакао, онде си. (Sheol h7585)

9 اگر بر بالهای سحر سوار شوم و به آن سوی دریاها پرواز کنم،

Да се дигнем на крилима од зоре, и преселим се на крај мора:

10 در آنجا نیز حضور داری و با نیروی دست خود مرا هدایت خواهی کرد.

И онде ће ме рука Твоја водити, и држати ме десница Твоја.

11 اگر خود را در تاریکی پنهان کنم یا روشنایی اطراف خود را به ظلمت شب تبدیل کنم،

Да кажем: Да ако ме мрак сакрије; али је и ноћ као видело око мене.

12 نزد تو تاریکی تاریک نخواهد بود و شب همچون روز روشن خواهد بود. شب و روز در نظر تو یکسان است.

Ни мрак неће замрачити од Тебе, и ноћ је светла као дан: мрак је као видело.

13 تو همۀ اعضای ظریف درون بدن مرا آفریدی؛ تو مرا در رَحِم مادرم در هم تنیدی.

Јер си Ти створио шта је у мени, саставио си ме у утроби матере моје.

14 تو را شکر می‌کنم که مرا اینچنین شگفت‌انگیز آفریده‌ای! با تمام وجود دریافته‌ام که کارهای تو عظیم و شگفت‌انگیز است.

Хвалим Те, што сам дивно саздан. Дивна су дела Твоја, и душа моја то зна добро.

15 وقتی استخوانهایم در رحم مادرم به دقت شکل می‌گرفت و من در نهان نمو می‌کردم، تو از وجود من آگاه بودی؛

Ниједна се кост моја није сакрила од Тебе, ако и јесам саздан тајно, откан у дубини земаљској.

16 حتی پیش از آنکه من به وجود بیایم تو مرا دیده بودی. پیش از آنکه روزهای زندگی من آغاز شود، تو همهٔ آنها را در دفتر خود ثبت کرده بودی.

Заметак мој видеше очи Твоје, у књизи је Твојој све то записано, и дани забележени, кад их још није било ниједног.

17 خدایا، چه عالی و چه گرانبها هستند نقشه‌هایی که تو برای من داشته‌ای!

Како су ми недокучиве помисли Твоје, Боже! Како им је велик број!

18 حتی قادر به شمارش آنها نیستم؛ آنها از دانه‌های شن نیز بیشترند! هر روز که از خواب بیدار می‌شوم کماکان خود را در حضور تو می‌بینم.

Да их бројим, више их је него песка. Кад се пробудим, још сам с Тобом.

19 خدایا، بدکاران را نابود کن! ای جنایتکاران از من دور شوید!

Да хоћеш, Боже, убити безбожника! Крвопије, идите од мене.

20 خداوندا، آنان دربارهٔ تو سخنان زشت بر زبان می‌آورند و به تو کفر می‌گویند.

Они говоре ружно на Тебе; узимају име Твоје узалуд непријатељи Твоји.

21 پس ای خداوند، آیا حق ندارم از کسانی که از تو نفرت دارند، متنفر باشم؟

Зар да не мрзим на оне, који на Те мрзе, Господе, и да се не гадим на оне који устају на Тебе?

22 آری، از آنها بسیار متنفر خواهم بود و دشمنان تو را دشمنان خود تلقی خواهم کرد!

Пуном мрзошћу мрзим на њих; непријатељи су ми.

23 خدایا، مرا بیازما و دلم را بشناس؛ مرا امتحان کن و افکار پریشانم را بدان.

Окушај ме, Боже, и познај срце моје, испитај ме, и познај помисли моје.

24 ببین آیا فساد و نادرستی در من هست؟ تو مرا به راه حیات جاوید هدایت فرما.

И види јесам ли на злом путу, и води ме на пут вечни.