مزامیر 137

1 کنار نهرهای بابِل نشستیم و اورشلیم را به یاد آوردیم و گریستیم.

By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, When we remembered Zion.

2 بربطهای خویش را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم،

We hung our harps on the willows in the midst thereof.

3 زیرا اسیرکنندگانِ ما از ما سرود طلب کردند و عذاب دهندگان ما سرودهای شادمانی خواسته گفتند: «یکی از سرودهای اورشلیم را برای ما بخوانید!»

For there they who carried us away captive required of us a song; They who wasted us required of us mirth: “Sing us one of the songs of Zion!”

4 اما چگونه سرودهای خداوند را بخوانیم، زمانی که در سرزمین بیگانه هستیم؟

How shall we sing the LORD'S song In a strange land?

5 ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راست من از کار بیفتد تا دیگر بربط ننوازم؛

If I forget thee, O Jerusalem, Let my right hand forget her cunning!

6 اگر از فکر تو غافل شوم و تو را بر همهٔ خوشیهای خود ترجیح ندهم، زبانم لال شود تا دیگر سرود نخوانم.

If I do not remember thee, Let my tongue cleave to the roof of my mouth; If I prefer not Jerusalem above my chief joy!

7 ای خداوند، به یاد آور روزی را که اورشلیم محاصره شده بود و ادومیان فریاد برمی‌آوردند: «شهر را آتش بزنید و آن را با خاک یکسان کنید!»

Remember, O LORD! against the children of Edom The day of the calamity of Jerusalem! Who said, “Raze it, Raze it to its foundations!”

8 ای بابِل، تو ویران خواهی شد! متبارک باد آنکه همان بلایی را که تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

O daughter of Babylon, thou destroyer! Happy be he who requiteth thee As thou hast dealt with us!

9 سعادتمند باد کسی که کودکان تو را بگیرد و آنها را بر صخره‌ها بکوبد!

Happy be he who seizeth thy little ones And dasheth them against the stones!