مزامیر 131

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. مزمور داوود. ای خداوند، من از خودبینی و تکبر دست کشیده‌ام؛ از آنچه بزرگتر و بلندتر از عقل من است خود را دور نگه داشته‌ام.

Yhwh, my heart is not haughty, nor mine eyes lofty: neither do I exercise myself in great matters, or in things too high for me.

2 جان مضطرب خود را آرام ساخته‌ام. اینک، دل من، همچون کودکی که در آغوش مادر آرمیده، آرام و بی‌تشویش است.

Surely I have behaved and quieted myself, as a child that is weaned of his mother: my soul is even as a weaned child.

3 ای اسرائیل، بر خداوند امیدوار باش، از حال تا ابد!

Let Israel hope in Yhwh from henceforth and for ever.