< مزامیر 130 >

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. ای خداوند، از گرداب غم نزد تو فریاد برمی‌آورم. 1
Пісня сходження. Із глибин кличу я до Тебе, Господи.
خداوندا، صدای مرا بشنو و به ناله‌ام گوش فرا ده! 2
Володарю, почуй же мій голос, нехай схиляться вуха Твої до голосу благання мого!
ای خداوند، اگر تو گناهان ما را به نظر آوری، کیست که بتواند تبرئه شود؟ 3
Якщо беззаконня Ти, Господи, пильнуватимеш, хто ж встояти зможе, Владико?
اما تو گناهان ما را می‌بخشی، پس تو را گرامی می‌داریم و از تو اطاعت می‌کنیم. 4
Але в Тебе прощення, щоб мали страх [перед Тобою].
من بی‌صبرانه منتظر خداوند هستم و به وعده‌ای که داده است امید بسته‌ام. 5
Я покладаю надію на Господа, надію має душа моя, і на слово Його сподіваюся.
آری، من منتظر خداوند هستم بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند، آری، بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند. 6
Душа моя на Владику чекає більше, ніж сторожа ранку, так, більше, ніж сторожа ранку!
ای اسرائیل، به خداوند امیدوار باش، زیرا محبت او عظیم است؛ اوست که می‌تواند ما را نجات فراوان بخشد. 7
Нехай Ізраїль сподівається на Господа, адже в Господа милість і велике визволення – у Нього.
خداوند اسرائیل را از همهٔ گناهانش نجات خواهد داد. 8
І Він визволить Ізраїля від усіх його беззаконь.

< مزامیر 130 >