< مزامیر 130 >

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. ای خداوند، از گرداب غم نزد تو فریاد برمی‌آورم. 1
Ein song til høgtidsferderne. Or djupet ropar eg på deg, Herre!
خداوندا، صدای مرا بشنو و به ناله‌ام گوش فرا ده! 2
Herre, høyr på mi røyst, lat dine øyro merka mi bønerøyst!
ای خداوند، اگر تو گناهان ما را به نظر آوری، کیست که بتواند تبرئه شود؟ 3
Dersom du, Herre, vil gøyma på misgjerningar, Herre, kven kann då standa?
اما تو گناهان ما را می‌بخشی، پس تو را گرامی می‌داریم و از تو اطاعت می‌کنیم. 4
For hjå deg er forlatingi, at dei skal ottast deg.
من بی‌صبرانه منتظر خداوند هستم و به وعده‌ای که داده است امید بسته‌ام. 5
Eg vonar på Herren, mi sjæl vonar, og eg ventar på hans ord.
آری، من منتظر خداوند هستم بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند، آری، بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند. 6
Mi sjæl ventar på Herren meir enn vaktmenner på morgonen, vaktmenner på morgonen.
ای اسرائیل، به خداوند امیدوار باش، زیرا محبت او عظیم است؛ اوست که می‌تواند ما را نجات فراوان بخشد. 7
Venta, Israel, på Herren! for hjå Herren er nåden, og stor utløysing er hjå honom.
خداوند اسرائیل را از همهٔ گناهانش نجات خواهد داد. 8
Og han skal løysa Israel frå alle deira misgjerningar.

< مزامیر 130 >