مزامیر 130

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. ای خداوند، از گرداب غم نزد تو فریاد برمی‌آورم.

Ein Wallfahrtslied. Aus der Tiefe rufe ich, HERR, zu dir:

2 خداوندا، صدای مرا بشنو و به ناله‌ام گوش فرا ده!

»Allherr, höre auf meine Stimme,

3 ای خداوند، اگر تو گناهان ما را به نظر آوری، کیست که بتواند تبرئه شود؟

Wenn du, HERR, Sünden behalten willst, o Allherr, wer kann bestehn!

4 اما تو گناهان ما را می‌بخشی، پس تو را گرامی می‌داریم و از تو اطاعت می‌کنیم.

Doch bei dir ist die Vergebung, auf daß man dich fürchte.

5 من بی‌صبرانه منتظر خداوند هستم و به وعده‌ای که داده است امید بسته‌ام.

Ich harre des HERRN, meine Seele harrt, und ich warte auf sein Wort;

6 آری، من منتظر خداوند هستم بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند، آری، بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند.

meine Seele harrt auf den Allherrn sehnsuchtsvoller als Wächter auf den Morgen.

7 ای اسرائیل، به خداوند امیدوار باش، زیرا محبت او عظیم است؛ اوست که می‌تواند ما را نجات فراوان بخشد.

Sehnsuchtsvoller als Wächter auf den Morgen harre, Israel, auf den HERRN! Denn beim HERRN ist die Gnade und Erlösung bei ihm in Fülle,

8 خداوند اسرائیل را از همهٔ گناهانش نجات خواهد داد.

und er wird Israel erlösen von allen seinen Sünden.