< مزامیر 130 >

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. ای خداوند، از گرداب غم نزد تو فریاد برمی‌آورم. 1
Ein Lied im höhern Chor. Aus der Tiefe rufe ich, HERR, zu dir.
خداوندا، صدای مرا بشنو و به ناله‌ام گوش فرا ده! 2
HERR, höre meine Stimme; laß deine Ohren merken auf die Stimme meines Flehens!
ای خداوند، اگر تو گناهان ما را به نظر آوری، کیست که بتواند تبرئه شود؟ 3
So du willst, HERR, Sünde zurechnen, HERR, wer wird bestehen?
اما تو گناهان ما را می‌بخشی، پس تو را گرامی می‌داریم و از تو اطاعت می‌کنیم. 4
Denn bei dir ist die Vergebung, daß man dich fürchte.
من بی‌صبرانه منتظر خداوند هستم و به وعده‌ای که داده است امید بسته‌ام. 5
Ich harre des HERRN; meine Seele harret, und ich hoffe auf sein Wort.
آری، من منتظر خداوند هستم بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند، آری، بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند. 6
Meine Seele wartet auf den HERRN von einer Morgenwache bis zur andern.
ای اسرائیل، به خداوند امیدوار باش، زیرا محبت او عظیم است؛ اوست که می‌تواند ما را نجات فراوان بخشد. 7
Israel hoffe auf den HERRN; denn bei dem HERRN ist die Gnade und viel Erlösung bei ihm;
خداوند اسرائیل را از همهٔ گناهانش نجات خواهد داد. 8
und er wird Israel erlösen aus allen seinen Sünden.

< مزامیر 130 >