< مزامیر 130 >

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. ای خداوند، از گرداب غم نزد تو فریاد برمی‌آورم. 1
Hodočasnička pjesma. Iz dubine, Jahve, vapijem tebi:
خداوندا، صدای مرا بشنو و به ناله‌ام گوش فرا ده! 2
Gospodine, čuj glas moj! Neka pazi uho tvoje na glas moga vapaja!
ای خداوند، اگر تو گناهان ما را به نظر آوری، کیست که بتواند تبرئه شود؟ 3
Ako se, Jahve, grijeha budeš spominjao, Gospodine, tko će opstati?
اما تو گناهان ما را می‌بخشی، پس تو را گرامی می‌داریم و از تو اطاعت می‌کنیم. 4
Al' u tebe je praštanje, da bi te se bojali.
من بی‌صبرانه منتظر خداوند هستم و به وعده‌ای که داده است امید بسته‌ام. 5
U Jahvu ja se uzdam, duša se moja u njegovu uzda riječ.
آری، من منتظر خداوند هستم بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند، آری، بیش از کشیکچیانی که منتظر دمیدن سپیدهٔ صبح هستند. 6
Duša moja čeka Gospodina više no zoru straža noćna; više no zoru straža noćna
ای اسرائیل، به خداوند امیدوار باش، زیرا محبت او عظیم است؛ اوست که می‌تواند ما را نجات فراوان بخشد. 7
nek' Izrael čeka Jahvu. Jer je u Jahve milosrđe i obilno je u njega otkupljenje;
خداوند اسرائیل را از همهٔ گناهانش نجات خواهد داد. 8
on će otkupiti Izraela od svih grijeha njegovih.

< مزامیر 130 >