مزامیر 129

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. از ایام جوانی‌ام دشمنانم بر من ظلم بسیار کردند. اسرائیل بگوید:

Ein Lied im höhern Chor. Sie haben mich oft gedränget von meiner Jugend auf, so sage Israel;

2 «از ایام جوانی‌ام دشمنانم بر من ظلم بسیار کردند، اما نتوانستند مرا از پای درآورند.

sie haben mich oft gedränget von meiner Jugend auf; aber sie haben mich nicht übermocht.

3 ضربات شلّاق آنان پشت مرا به شکل زمینی شیار شده درآورد،

Die Pflüger haben auf meinem Rücken geackert und ihre Furchen lang gezogen.

4 اما خداوند مرا از اسارت آنان آزاد ساخت.»

Der HERR, der gerecht ist, hat der Gottlosen Seile abgehauen.

5 سرنگون شوند تمام کسانی که از اسرائیل نفرت دارند!

Ach; daß müßten zuschanden werden und zurückkehren alle, die Zion gram sind!

6 همچون علفی باشند که بر پشت بامها می‌روید، که پیش از آنکه آن را بچینند، می‌خشکد

Ach, daß sie müßten sein wie das Gras auf den Dächern, welches verdorret, ehe man es ausrauft,

7 و کسی آن را جمع نمی‌کند و به شکل بافه نمی‌بندد.

von welchem der Schnitter seine Hand nicht füllet, noch der Garbenbinder seinen Arm voll,

8 رهگذران آنان را برکت ندهند و نگویند: «برکت خداوند بر شما باد!» و یا «ما شما را به نام خداوند برکت می‌دهیم.»

und die vorübergehen, nicht sprechen: Der Segen des HERRN sei über euch; wir segnen euch im Namen des HERRN!