مزامیر 124

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. مزمور داوود. اگر خداوند با ما نمی‌بود چه می‌شد؟ بگذار اسرائیل بگوید:

Yon Sòm pou monte vè tanp lan. Yon Sòm David. Si se pa t SENYÈ a ki te pou nou, kite Israël di koulye a,

2 اگر خداوند با ما نمی‌بود هنگامی که دشمنان بر ما یورش آوردند،

Si se pa t SENYÈ a ki te pou nou, lè lezòm te leve kont nou yo,

3 آنها در خشم آتشین خود ما را زنده می‌بلعیدند!

Alò, yo t ap gen tan fin vale nou tou vivan, lè kòlè yo te limen kont nou an.

4 سیل ما را با خود می‌بُرد و آبها از سر ما می‌گذشت.

Nan lè sa a, dlo yo t ap fin anglouti nou nèt. Kouran dlo yo ta fin pase sou nanm nou.

5 آری، در گردابها غرق می‌شدیم!

Nan lè sa a, dlo anraje yo t ap fin pase sou nanm nou.

6 سپاس بر خداوند که نگذاشت ما شکار دندانهای آنها شویم.

Beni se SENYÈ a, ki pa t livre nou pou chire nan dan yo.

7 همچون پرنده، از دام صیاد گریختیم. دام پاره شد و ما نجات یافتیم.

Nanm nou gen tan fin chape tankou yon zwazo ki sòti nan pèlen a moun k ap fè lachas yo. Pèlen an fin kase e nou chape.

8 مددکار ما خداوند است که آسمان و زمین را آفرید.

Sekou nou se nan non SENYÈ a, ki te fè syèl la ak tè a.