مزامیر 123

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. به سوی تو چشمان خود را برمی‌افرازم، ای خدایی که در آسمانها نشسته و حکمرانی می‌کنی!

Ein Wallfahrtslied. Zu dir erhebe ich meine Augen, der du im Himmel thronst.

2 چنانکه غلامان و کنیزان از اربابان خود رحمت و کمک انتظار دارند چشمان ما نیز بر یهوه، خدای ما دوخته شده است تا بر ما رحمت فرماید.

Siehe, wie die Augen der Knechte auf die Hand ihres Herrn, wie die Augen der Magd auf die Hand ihrer Gebieterin, so sind unsre Augen auf den HERRN, unsern Gott, gerichtet, bis er sich unser erbarmt.

3 ای خداوند، بر ما رحمت فرما! بر ما رحمت فرما، زیرا به ما اهانت بسیار شده است.

Erbarme dich unser, o HERR! Erbarme dich unser; denn wir sind der Verachtung gründlich satt!

4 جانمان به لب رسیده است از تمسخر گستاخان و تحقیر متکبران.

Gründlich satt ist unsre Seele des Spottes der Übermütigen, der Verachtung der Stolzen!