مزامیر 121

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. چشمان خود را به کوهها دوخته‌ام و در انتظار کمک هستم.

Veisu korkeimmassa Kuorissa. Minä nostan silmäni mäkiin päin, joista minulle apu tulee.

2 کمک من از جانب خداوند می‌آید که آسمان و زمین را آفرید.

Minun apuni tulee Herralta, joka taivaan ja maan tehnyt on.

3 خداوند نخواهد گذاشت پایم بلغزد و بیفتم. او که از من حمایت می‌کند، هرگز نمی‌خوابد.

Ei hän salli jalkas horjua; eikä se torku, joka sinua kätkee.

4 او که از اسرائیل محافظت می‌کند، چشمانش به خواب نمی‌رود.

Katso, joka Israelia varjelee, ei se torku eli makaa.

5 خداوند خودش از تو مراقبت می‌نماید! او در کنارت است تا از تو حمایت کند.

Herra kätkeköön sinua: Herra on sinun varjos, sinun oikialla kädelläs,

6 آفتاب در روز به تو آسیب نخواهد رسانید و نه مهتاب در شب.

Ettei aurinko sinua polttaisi päivällä, eikä kuu yöllä.

7 خداوند، تو را از هر بدی دور نگاه می‌دارد و جانت را حفظ می‌کند.

Herra kätkeköön sinun kaikesta pahasta: hän kätkeköön sinun sielus!

8 خداوند، رفت و آمد تو را زیر نظر دارد و از تو مراقبت می‌نماید، از حال تا ابد.

Herra kätkeköön sinun uloskäymises ja sisällekäymises, hamasta nyt ja ijankaikkiseen!