مزامیر 121

1 سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. چشمان خود را به کوهها دوخته‌ام و در انتظار کمک هستم.

Iyahat ko ang akong mga mata sa kabukiran. Asa man maggikan ang akong panabang?

2 کمک من از جانب خداوند می‌آید که آسمان و زمین را آفرید.

Ang akong panabang naggikan kang Yahweh, nga maoy nagbuhat sa langit ug kalibotan.

3 خداوند نخواهد گذاشت پایم بلغزد و بیفتم. او که از من حمایت می‌کند، هرگز نمی‌خوابد.

Dili niya itugot nga madalin-as ang imong mga tiil; siya nga nagpanalipod kanimo dili magduka.

4 او که از اسرائیل محافظت می‌کند، چشمانش به خواب نمی‌رود.

Tan-awa, ang magbalantay sa Israel dili magduka ni matulog.

5 خداوند خودش از تو مراقبت می‌نماید! او در کنارت است تا از تو حمایت کند.

Si Yahweh ang imong magbalantay; si Yahweh ang landong sa imong tuong kamot.

6 آفتاب در روز به تو آسیب نخواهد رسانید و نه مهتاب در شب.

Ang adlaw dili makapasakit kanimo sa panahon sa adlaw, ni ang bulan panahon sa kagabhion.

7 خداوند، تو را از هر بدی دور نگاه می‌دارد و جانت را حفظ می‌کند.

Si Yahweh ang manalipod kanimo sa tanan nga kasakitan, ug panalipdan niya ang imong kinabuhi.

8 خداوند، رفت و آمد تو را زیر نظر دارد و از تو مراقبت می‌نماید، از حال تا ابد.

Si Yahweh ang manalipod kanimo sa tanan nimong buhaton sukad karon ug hangtod sa kahangtoran.