< مزامیر 106 >

سپاس بر خداوند! خداوند را سپاس گویید، زیرا او نیکوست و محبتش ابدی. 1
Halleluja! Pris Herren, for han er god, hans miskunnhet varer evindelig.
کیست که بتواند تمام کارهای بزرگی را که خداوند انجام داده است بیان کند و شکر و سپاس او را آنچنان که باید و شاید، بجا آورد؟ 2
Hvem kan utsi Herrens veldige gjerninger, forkynne all hans pris?
خوشا به حال آنانی که با انصاف هستند و همیشه آنچه را راست است انجام می‌دهند. 3
Salige er de som tar vare på det som rett er, den som gjør rettferdighet til enhver tid.
ای خداوند، هنگامی که بر قوم خود رحمت می‌فرمایی و آنها را نجات می‌دهی مرا نیز به یاد آور و نجات بده تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم و با قوم تو شادی کنم و در فخر آنها شریک باشم. 4
Kom mig i hu, Herre, efter din nåde mot ditt folk, se til mig med din frelse,
5
så jeg kan se på dine utvalgtes lykke, glede mig med ditt folks glede, rose mig med din arv!
ما نیز مانند اجداد خود گناه کرده‌ایم؛ شرور و بدکار بوده‌ایم. 6
Vi har syndet med våre fedre, vi har gjort ille, vi har vært ugudelige.
اجدادمان معجزات تو را در مصر درک ننمودند. آنها محبتهای تو را فراموش کردند و در کنار دریای سرخ از اطاعت تو سر باز زدند. 7
Våre fedre i Egypten aktet ikke på dine undergjerninger, de kom ikke i hu dine mange nådegjerninger, men var gjenstridige ved havet, ved det Røde Hav.
اما تو، به خاطر نام خود، آنها را نجات دادی و بدین وسیله قدرت خود را آشکار ساختی. 8
Dog frelste han dem for sitt navns skyld, for å kunngjøre sitt velde,
دریای سرخ را امر فرمودی و خشک گردید و بنی‌اسرائیل را هدایت کردی تا از میان دریا که همچون بیابان، خشک شده بود گذر کنند. 9
og han truet det Røde Hav, og det blev tørt, og han lot dem gå gjennem dypene som i en ørken,
آنها را از دست دشمنانشان رهانیدی و آزاد ساختی. 10
og han frelste dem av hans hånd som hatet dem, og forløste dem av fiendens hånd,
همه دشمنان آنها در دریا غرق شدند و حتی یکی از آنها نیز زنده نماند. 11
og vannet skjulte deres motstandere, det blev ikke én av dem tilbake.
آنگاه قوم خداوند، به وعده‌های او ایمان آوردند و او را با سرود ستایش کردند. 12
Da trodde de på hans ord, de sang hans pris.
ولی طولی نکشید که معجزاتش را فراموش کردند و بدون مشورت با او به راه خود ادامه دادند. 13
Men snart glemte de hans gjerninger, de bidde ikke på hans råd;
آنها با خواسته‌های نفسانی خود، خدا را در صحرا امتحان کردند. 14
men de blev grepet av begjærlighet i ørkenen, og de fristet Gud på det øde sted.
خدا هم آنچه را که خواستند به ایشان داد، ولی آنها را به بیماری سختی مبتلا ساخت. 15
Da gav han dem det de vilde ha, men sendte tærende sykdom over deres liv.
بنی‌اسرائیل در صحرا به موسی و هارون، پیشوایان برگزیده خداوند، حسد بردند. 16
Og de blev avindsyke mot Moses i leiren, mot Aron, Herrens hellige.
آنگاه زمین دهان گشود و «داتان» و «ابیرام» را با خاندانشان فرو برد، 17
Jorden oplot sig og slukte Datan og skjulte Abirams hop,
و آتش از آسمان بر طرفداران ایشان افروخته شد و آن مردم شرور را سوزانید. 18
og en ild satte deres hop i brand, en lue brente op de ugudelige.
بنی‌اسرائیل در دامنه کوه سینا بُتی گوساله شکل از طلا ساختند و آن را پرستش کردند. 19
De gjorde en kalv ved Horeb og tilbad et støpt billede,
آنها به جای عبادت خدای پرجلال، مجسمه گاو را پرستش نمودند. 20
og de byttet sin ære mot billedet av en okse, som eter gress.
آنها خدای نجات دهنده خود را خوار شمردند و کارهای شگفت‌انگیز او را در مصر سرزمین حام و دریای سرخ فراموش کردند. 21
De glemte Gud, sin frelser, som hadde gjort store ting i Egypten,
22
undergjerninger i Kams land, forferdelige ting ved det Røde Hav.
آنگاه خداوند خواست ایشان را هلاک کند، ولی خادم برگزیده او موسی به شفاعت برخاست و التماس نمود که از نابود کردن آنها بگذرد. 23
Da sa han at han vilde ødelegge dem, dersom ikke Moses, hans utvalgte, hadde stilt sig i gapet for hans åsyn for å avvende hans vrede fra å ødelegge dem.
بنی‌اسرائیل نمی‌خواستند وارد سرزمین موعود شوند، چون به وعده خدا که گفته بود آن زمین را به ایشان می‌دهد، ایمان نداشتند. 24
Og de foraktet det herlige land, de trodde ikke hans ord,
آنها در خیمه‌های خود پیوسته غرغر می‌کردند و به دستورهای خداوند گوش نمی‌دادند. 25
og de knurret i sine telt, de hørte ikke på Herrens røst.
از این رو، خداوند خواست ایشان را در صحرا نابود کند، 26
Da opløftet han sin hånd og svor at han vilde la dem falle i ørkenen
و فرزندانشان را در سرزمینهای بیگانه پراکنده و آواره سازد. 27
og la deres avkom falle iblandt hedningene og sprede dem i landene.
بنی‌اسرائیل در «فغور» به پرستش بت بعل پرداختند و از گوشت قربانیهایی که به بتهای بی‌جان تقدیم می‌شد، خوردند. 28
Og de bandt sig til Ba'al-Peor og åt av offere til døde,
با این رفتار خود، خشم خداوند را برانگیختند که به سبب آن بیماری وبا دامنگیر آنها شد. 29
og de vakte harme ved sine gjerninger, og en plage brøt inn iblandt dem.
آنگاه «فینحاس» برخاسته، افراد مقصر را مجازات نمود و وبا قطع گردید. 30
Da stod Pinehas frem og holdt dom, og plagen stanset;
این کار نیک فینحاس در نزد خدا هرگز فراموش نخواهد شد و تمام نسلها او را به نیکی یاد خواهند کرد. 31
og det blev regnet ham til rettferdighet fra slekt til slekt evindelig.
بنی‌اسرائیل در کنار چشمهٔ «مریبه»، خداوند را خشمگین ساختند، چنانکه حتی موسی به خاطر آنها از ورود به سرزمین کنعان محروم شد. 32
Og de vakte vrede ved Meribas vann, og det gikk Moses ille for deres skyld;
زیرا چنان موسی را به ستوه آوردند که او غضبناک شده، سخن ناشایست به زبان راند. 33
for de var gjenstridige mot hans Ånd, og han talte tankeløst med sine leber.
آنها، قومهایی را که خداوند گفته بود از بین ببرند، نکشتند، 34
De ødela ikke de folk som Herren hadde talt til dem om,
بلکه با آنها وصلت نمودند و از کارهای بد ایشان پیروی کردند. 35
men de blandet sig med hedningene og lærte deres gjerninger,
بتهای آنها را پرستش نمودند و با این کار، خود را محکوم به مرگ کردند. 36
og de tjente deres avguder, og disse blev dem til en snare,
اسرائیلی‌ها، پسران و دختران خود را برای بتها قربانی کردند. 37
og de ofret sine sønner og sine døtre til maktene.
خون فرزندان بی‌گناه خود را برای بتهای کنعان ریختند و زمین موعود را با خون آنها ناپاک ساختند. 38
og de utøste uskyldig blod, sine sønners og sine døtres blod, som de ofret til Kana'ans avguder, og landet blev vanhelliget ved blod.
با این کارها، خود را آلوده کردند و به خدا خیانت ورزیدند. 39
De blev urene ved sine gjerninger og drev hor ved sin adferd.
بنابراین، خشم خداوند بر بنی‌اسرائیل افروخته شد و او از آنها بیزار گردید. 40
Da optendtes Herrens vrede mot hans folk, og han fikk avsky for sin arv.
آنها را به دست قومهایی که از ایشان نفرت داشتند، سپرد تا بر آنها حکمرانی کنند. 41
Og han gav dem i hedningers hånd, og de som hatet dem, hersket over dem,
دشمنانشان بر آنها ظلم کردند و ایشان را خوار و ذلیل ساختند. 42
og deres fiender trengte dem, og de blev ydmyket under deres hånd.
خداوند بارها بنی‌اسرائیل را از دست دشمنانشان نجات بخشید، ولی آنها هر بار بر ضد او شوریدند و در گناهان خود بیشتر غرق شدند. 43
Mange ganger utfridde han dem; men de var gjenstridige i sine råd, og de sank ned i usseldom for sin misgjernings skyld.
با وجود این، هنگامی که فریاد برآوردند، خداوند به داد ایشان رسید و به درماندگی آنها توجه نمود. 44
Og han så til dem når de var i nød, idet han hørte deres klagerop.
او وعده‌ای را که به ایشان داده بود، به یاد آورد و به سبب محبت فراوانش، آنها را مجازات نکرد. 45
Og i sin godhet mot dem kom han sin pakt i hu, og det gjorde ham ondt efter hans store miskunnhet,
او دل اسیرکنندگان آنها را به رقت آورد تا به آنها رحم کنند. 46
og han lot dem finne barmhjertighet for alle deres åsyn som hadde ført dem i fangenskap.
ای یهوه، خدای ما، ما را نجات ده. ما را از میان قومها جمع کن، تا نام مقدّس تو را سپاس گوییم و در ستایش تو فخر کنیم. 47
Frels oss, Herre vår Gud, og samle oss fra hedningene til å love ditt hellige navn, rose oss av å kunne prise dig!
متبارک باد یهوه، خدای اسرائیل، از ازل تا ابد. و همه مردم بگویند «آمین!» سپاس بر خداوند! 48
Lovet være Herren, Israels Gud, fra evighet og til evighet! Og alt folket sier: Amen. Halleluja!

< مزامیر 106 >