< مزامیر 106 >

سپاس بر خداوند! خداوند را سپاس گویید، زیرا او نیکوست و محبتش ابدی. 1
Hallelujah! Give thanks to the LORD, for He is good; His loving devotion endures forever.
کیست که بتواند تمام کارهای بزرگی را که خداوند انجام داده است بیان کند و شکر و سپاس او را آنچنان که باید و شاید، بجا آورد؟ 2
Who can describe the mighty acts of the LORD or fully proclaim His praise?
خوشا به حال آنانی که با انصاف هستند و همیشه آنچه را راست است انجام می‌دهند. 3
Blessed are those who uphold justice, who practice righteousness at all times.
ای خداوند، هنگامی که بر قوم خود رحمت می‌فرمایی و آنها را نجات می‌دهی مرا نیز به یاد آور و نجات بده تا سعادت برگزیدگان تو را ببینم و با قوم تو شادی کنم و در فخر آنها شریک باشم. 4
Remember me, O LORD, in Your favor to Your people; visit me with Your salvation,
5
that I may see the prosperity of Your chosen ones, and rejoice in the gladness of Your nation, and give glory with Your inheritance.
ما نیز مانند اجداد خود گناه کرده‌ایم؛ شرور و بدکار بوده‌ایم. 6
We have sinned like our fathers; we have done wrong and acted wickedly.
اجدادمان معجزات تو را در مصر درک ننمودند. آنها محبتهای تو را فراموش کردند و در کنار دریای سرخ از اطاعت تو سر باز زدند. 7
Our fathers in Egypt did not grasp Your wonders or remember Your abundant kindness; but they rebelled by the sea, there at the Red Sea.
اما تو، به خاطر نام خود، آنها را نجات دادی و بدین وسیله قدرت خود را آشکار ساختی. 8
Yet He saved them for the sake of His name, to make His power known.
دریای سرخ را امر فرمودی و خشک گردید و بنی‌اسرائیل را هدایت کردی تا از میان دریا که همچون بیابان، خشک شده بود گذر کنند. 9
He rebuked the Red Sea, and it dried up; He led them through the depths as through a desert.
آنها را از دست دشمنانشان رهانیدی و آزاد ساختی. 10
He saved them from the hand that hated them; He redeemed them from the hand of the enemy.
همه دشمنان آنها در دریا غرق شدند و حتی یکی از آنها نیز زنده نماند. 11
The waters covered their foes; not one of them remained.
آنگاه قوم خداوند، به وعده‌های او ایمان آوردند و او را با سرود ستایش کردند. 12
Then they believed His promises and sang His praise.
ولی طولی نکشید که معجزاتش را فراموش کردند و بدون مشورت با او به راه خود ادامه دادند. 13
Yet they soon forgot His works and failed to wait for His counsel.
آنها با خواسته‌های نفسانی خود، خدا را در صحرا امتحان کردند. 14
They craved intensely in the wilderness and tested God in the desert.
خدا هم آنچه را که خواستند به ایشان داد، ولی آنها را به بیماری سختی مبتلا ساخت. 15
So He granted their request, but sent a wasting disease upon them.
بنی‌اسرائیل در صحرا به موسی و هارون، پیشوایان برگزیده خداوند، حسد بردند. 16
In the camp they envied Moses, as well as Aaron, the holy one of the LORD.
آنگاه زمین دهان گشود و «داتان» و «ابیرام» را با خاندانشان فرو برد، 17
The earth opened up and swallowed Dathan; it covered the assembly of Abiram.
و آتش از آسمان بر طرفداران ایشان افروخته شد و آن مردم شرور را سوزانید. 18
Then fire blazed through their company; flames consumed the wicked.
بنی‌اسرائیل در دامنه کوه سینا بُتی گوساله شکل از طلا ساختند و آن را پرستش کردند. 19
At Horeb they made a calf and worshiped a molten image.
آنها به جای عبادت خدای پرجلال، مجسمه گاو را پرستش نمودند. 20
They exchanged their Glory for the image of a grass-eating ox.
آنها خدای نجات دهنده خود را خوار شمردند و کارهای شگفت‌انگیز او را در مصر سرزمین حام و دریای سرخ فراموش کردند. 21
They forgot God their Savior, who did great things in Egypt,
22
wondrous works in the land of Ham, and awesome deeds by the Red Sea.
آنگاه خداوند خواست ایشان را هلاک کند، ولی خادم برگزیده او موسی به شفاعت برخاست و التماس نمود که از نابود کردن آنها بگذرد. 23
So He said He would destroy them— had not Moses His chosen one stood before Him in the breach to divert His wrath from destroying them.
بنی‌اسرائیل نمی‌خواستند وارد سرزمین موعود شوند، چون به وعده خدا که گفته بود آن زمین را به ایشان می‌دهد، ایمان نداشتند. 24
They despised the pleasant land; they did not believe His promise.
آنها در خیمه‌های خود پیوسته غرغر می‌کردند و به دستورهای خداوند گوش نمی‌دادند. 25
They grumbled in their tents and did not listen to the voice of the LORD.
از این رو، خداوند خواست ایشان را در صحرا نابود کند، 26
So He raised His hand and swore to cast them down in the wilderness,
و فرزندانشان را در سرزمینهای بیگانه پراکنده و آواره سازد. 27
to disperse their offspring among the nations and scatter them throughout the lands.
بنی‌اسرائیل در «فغور» به پرستش بت بعل پرداختند و از گوشت قربانیهایی که به بتهای بی‌جان تقدیم می‌شد، خوردند. 28
They yoked themselves to Baal of Peor and ate sacrifices offered to lifeless gods.
با این رفتار خود، خشم خداوند را برانگیختند که به سبب آن بیماری وبا دامنگیر آنها شد. 29
So they provoked the LORD to anger with their deeds, and a plague broke out among them.
آنگاه «فینحاس» برخاسته، افراد مقصر را مجازات نمود و وبا قطع گردید. 30
But Phinehas stood and intervened, and the plague was restrained.
این کار نیک فینحاس در نزد خدا هرگز فراموش نخواهد شد و تمام نسلها او را به نیکی یاد خواهند کرد. 31
It was credited to him as righteousness for endless generations to come.
بنی‌اسرائیل در کنار چشمهٔ «مریبه»، خداوند را خشمگین ساختند، چنانکه حتی موسی به خاطر آنها از ورود به سرزمین کنعان محروم شد. 32
At the waters of Meribah they angered the LORD, and trouble came to Moses because of them.
زیرا چنان موسی را به ستوه آوردند که او غضبناک شده، سخن ناشایست به زبان راند. 33
For they rebelled against His Spirit, and Moses spoke rashly with his lips.
آنها، قومهایی را که خداوند گفته بود از بین ببرند، نکشتند، 34
They did not destroy the peoples as the LORD had commanded them,
بلکه با آنها وصلت نمودند و از کارهای بد ایشان پیروی کردند. 35
but they mingled with the nations and adopted their customs.
بتهای آنها را پرستش نمودند و با این کار، خود را محکوم به مرگ کردند. 36
They worshiped their idols, which became a snare to them.
اسرائیلی‌ها، پسران و دختران خود را برای بتها قربانی کردند. 37
They sacrificed their sons and their daughters to demons.
خون فرزندان بی‌گناه خود را برای بتهای کنعان ریختند و زمین موعود را با خون آنها ناپاک ساختند. 38
They shed innocent blood— the blood of their sons and daughters, whom they sacrificed to the idols of Canaan, and the land was polluted with blood.
با این کارها، خود را آلوده کردند و به خدا خیانت ورزیدند. 39
They defiled themselves by their actions and prostituted themselves by their deeds.
بنابراین، خشم خداوند بر بنی‌اسرائیل افروخته شد و او از آنها بیزار گردید. 40
So the anger of the LORD burned against His people, and He abhorred His own inheritance.
آنها را به دست قومهایی که از ایشان نفرت داشتند، سپرد تا بر آنها حکمرانی کنند. 41
He delivered them into the hand of the nations, and those who hated them ruled over them.
دشمنانشان بر آنها ظلم کردند و ایشان را خوار و ذلیل ساختند. 42
Their enemies oppressed them, and subdued them under their hand.
خداوند بارها بنی‌اسرائیل را از دست دشمنانشان نجات بخشید، ولی آنها هر بار بر ضد او شوریدند و در گناهان خود بیشتر غرق شدند. 43
Many times He rescued them, but they were bent on rebellion and sank down in their iniquity.
با وجود این، هنگامی که فریاد برآوردند، خداوند به داد ایشان رسید و به درماندگی آنها توجه نمود. 44
Nevertheless He heard their cry; He took note of their distress.
او وعده‌ای را که به ایشان داده بود، به یاد آورد و به سبب محبت فراوانش، آنها را مجازات نکرد. 45
And He remembered His covenant with them, and relented by the abundance of His loving devotion.
او دل اسیرکنندگان آنها را به رقت آورد تا به آنها رحم کنند. 46
He made them objects of compassion to all who held them captive.
ای یهوه، خدای ما، ما را نجات ده. ما را از میان قومها جمع کن، تا نام مقدّس تو را سپاس گوییم و در ستایش تو فخر کنیم. 47
Save us, O LORD our God, and gather us from the nations, that we may give thanks to Your holy name, that we may glory in Your praise.
متبارک باد یهوه، خدای اسرائیل، از ازل تا ابد. و همه مردم بگویند «آمین!» سپاس بر خداوند! 48
Blessed be the LORD, the God of Israel, from everlasting to everlasting. Let all the people say, “Amen!” Hallelujah!

< مزامیر 106 >