< مزامیر 104 >

ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی! 1
Благослови, душе моя, Господа! Господи, Боже мій, Ти звеличився, зодягнувся у славу й велич.
تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای 2
Він огортається світлом, немов шатами; розстилає небеса, як покривало;
و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی. 3
закладає на водах основи Своїх вишніх світлиць. Він робить хмари Своєю колісницею, крокує на крилах вітру.
بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو. 4
Він робить Своїми посланцями вітри, Своїми слугами – полум’я вогню.
ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود. 5
Він заклав землю на її основах, тому не похитнеться вона повік-віків!
دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند. 6
Ти вкрив її безоднею, мов одягом, на горах стояли води,
اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند. 7
[та] від грізного крику Твого побігли вони, від голосу грому Твого пустилися навтіки.
به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. 8
Піднялися були в гори вони та спустилися в долини, до місця, яке Ти влаштував для них.
برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند. 9
Ти поклав межу, яку вони не перейдуть, не вкриють вони знову землі.
در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود. 10
Ти посилаєш води джерела в річища, між горами течуть вони,
تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند. 11
напувають усіх звірів польових; [там] втамовують свою спрагу дикі віслюки.
پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند. 12
При [водах] тих живуть птахи небесні, з-поміж гілля подають голос.
از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود. 13
Він напуває гори з вишніх світлиць Своїх. Від плоду діянь Твоїх насичується земля.
تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی. 14
Ти вирощуєш траву для худоби й збіжжя для потреб людини, щоб вивести їжу із землі,
تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد. 15
і вино, що серце людське веселить, щоб сяяло обличчя від олії і хлібом зміцнилося серце людини.
درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند. 16
Насичуються дерева Господні, кедри ліванські, які Він насадив.
مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر. 17
Там птахи в’ють гнізда, домівка лелеки – на кипарисах.
کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان. 18
Високі гори диким козлам належать, скелі – притулок даманів.
ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها. 19
Він створив місяць, щоб час визначати; сонце знає, коли йому заходити.
به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند. 20
Ти наводиш темряву, і настає ніч, коли рухаються всі звірі лісові.
شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند. 21
Молоді леви ричать за здобиччю, просячи собі у Бога їжу.
هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند. 22
Сходить сонце – вони збираються разом і лягають у своє лігво.
آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند. 23
Людина виходить на свою працю й на роботу свою аж до вечора.
خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است. 24
Які численні діяння Твої, Господи! Усе Ти мудро створив; земля наповнена створіннями Твоїми.
در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند. 25
Ось море велике й просторе, там живина кишить без ліку, живі істоти – малі й великі.
کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند. 26
Там ходять кораблі, там цей Левіятан, якого Ти створив, щоб бавився він у морі.
تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی. 27
Усі вони очікують від Тебе, що Ти даси їм їжу своєчасно.
تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی. 28
Ти даєш їм – вони приймають, відкриваєш руку Твою – насичуються благом.
هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند. 29
Сховаєш обличчя Своє – вони бентежаться. Забираєш дух їхній – гинуть і повертаються в порох [земний].
اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند. 30
Пошлеш духа Свого – вони створюються, і Ти оновлюєш обличчя землі.
شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد. 31
Нехай буде слава Господня навіки, нехай радіє Господь діянням Своїм!
خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود. 32
Він погляне на землю, і вона затремтить; торкнеться до гір, і вони задимлять.
تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود. 33
Я співатиму Господеві[усе] життя моє; співатиму Богові моєму, поки існую.
باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. 34
Нехай буде приємним Йому мій роздум: я радітиму в Господі.
باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند! 35
Нехай згинуть грішники із землі й нечестивих більше не буде. Благослови, душе моя, Господа! Алілуя!

< مزامیر 104 >