< مزامیر 104 >
ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی! | 1 |
Благослови, душе моя, Господа! Господи, Боже мій, Ти звеличився, зодягнувся у славу й велич.
تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیدهای. آسمان را مثل خیمه گسترانیدهای | 2 |
Він огортається світлом, немов шатами; розстилає небеса, як покривало;
و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کردهای. ابرها را ارابه خود نمودهای و بر بالهای باد میرانی. | 3 |
закладає на водах основи Своїх вишніх світлиць. Він робить хмари Своєю колісницею, крокує на крилах вітру.
بادها فرستادگان تو هستند و شعلههای آتش خدمتگزاران تو. | 4 |
Він робить Своїми посланцями вітри, Своїми слугами – полум’я вогню.
ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود. | 5 |
Він заклав землю на її основах, тому не похитнеться вона повік-віків!
دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند. | 6 |
Ти вкрив її безоднею, мов одягом, на горах стояли води,
اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند. | 7 |
[та] від грізного крику Твого побігли вони, від голосу грому Твого пустилися навтіки.
به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. | 8 |
Піднялися були в гори вони та спустилися в долини, до місця, яке Ти влаштував для них.
برای دریاها حدی تعیین نمودهای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند. | 9 |
Ти поклав межу, яку вони не перейдуть, не вкриють вони знову землі.
در درهها، چشمهها به وجود آوردهای تا آب آنها در کوهپایهها جاری شود. | 10 |
Ти посилаєш води джерела в річища, між горами течуть вони,
تمام حیوانات صحرا از این چشمهها آب مینوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف میسازند. | 11 |
напувають усіх звірів польових; [там] втамовують свою спрагу дикі віслюки.
پرندگان بر شاخههای درختان لانه میسازند و آواز میخوانند. | 12 |
При [водах] тих живуть птахи небесні, з-поміж гілля подають голос.
از آسمان بر کوهها باران میبارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر میشود. | 13 |
Він напуває гори з вишніх світлиць Своїх. Від плоду діянь Твоїх насичується земля.
تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین میرویانی. | 14 |
Ти вирощуєш траву для худоби й збіжжя для потреб людини, щоб вивести їжу із землі,
تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد. | 15 |
і вино, що серце людське веселить, щоб сяяло обличчя від олії і хлібом зміцнилося серце людини.
درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشتهای سبز و خرمند. | 16 |
Насичуються дерева Господні, кедри ліванські, які Він насадив.
مرغان هوا در درختان سرو لانه میسازند و لکلکها بر شاخههای درختان صنوبر. | 17 |
Там птахи в’ють гнізда, домівка лелеки – на кипарисах.
کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخرهها، پناهگاه خرگوشان. | 18 |
Високі гори диким козлам належать, скелі – притулок даманів.
ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها. | 19 |
Він створив місяць, щоб час визначати; сонце знає, коли йому заходити.
به فرمان تو شب میشود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانههای خود بیرون میآیند. | 20 |
Ти наводиш темряву, і настає ніч, коли рухаються всі звірі лісові.
شیربچگان برای شکار غرش میکنند و روزی خود را از خدا میخواهند. | 21 |
Молоді леви ричать за здобиччю, просячи собі у Бога їжу.
هنگامی که آفتاب طلوع میکند، آنها به لانههای خود برمیگردند و میخوابند. | 22 |
Сходить сонце – вони збираються разом і лягають у своє лігво.
آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون میروند و تا شامگاه کار میکنند. | 23 |
Людина виходить на свою працю й на роботу свою аж до вечора.
خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام دادهای. زمین از مخلوقات تو پر است. | 24 |
Які численні діяння Твої, Господи! Усе Ти мудро створив; земля наповнена створіннями Твоїми.
در دریاهای بزرگی که آفریدهای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت میشوند. | 25 |
Ось море велике й просторе, там живина кишить без ліку, живі істоти – малі й великі.
کشتیها بر روی آب میروند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی میکند. | 26 |
Там ходять кораблі, там цей Левіятан, якого Ти створив, щоб бавився він у морі.
تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزیشان را به آنها بدهی. | 27 |
Усі вони очікують від Тебе, що Ти даси їм їжу своєчасно.
تو دست خود را باز میکنی، به آنها روزی میدهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر میکنی. | 28 |
Ти даєш їм – вони приймають, відкриваєш руку Твою – насичуються благом.
هنگامی که روی خود را از آنها برمیگردانی مضطرب میشوند؛ و وقتی جان آنها را میگیری، میمیرند و به خاکی که از آن ساخته شدهاند، برمیگردند. | 29 |
Сховаєш обличчя Своє – вони бентежаться. Забираєш дух їхній – гинуть і повертаються в порох [земний].
اما زمانی که به مخلوقات جان میبخشی، زنده میشوند و به زمین طراوت میبخشند. | 30 |
Пошлеш духа Свого – вони створюються, і Ти оновлюєш обличчя землі.
شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود میباشد. | 31 |
Нехай буде слава Господня навіки, нехай радіє Господь діянням Своїм!
خداوند به زمین نگاه میکند و زمین میلرزد؛ کوهها را لمس مینماید و دود از آنها بلند میشود. | 32 |
Він погляне на землю, і вона затремтить; торкнеться до гір, і вони задимлять.
تا زندهام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود. | 33 |
Я співатиму Господеві[усе] життя моє; співатиму Богові моєму, поки існую.
باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. | 34 |
Нехай буде приємним Йому мій роздум: я радітиму в Господі.
باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند! | 35 |
Нехай згинуть грішники із землі й нечестивих більше не буде. Благослови, душе моя, Господа! Алілуя!