مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

Lobpreis den Herrn, du, meine Seele! Du, Herr, mein Gott, gar groß bist Du, mit Pracht und Herrscherwürde angetan.

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

Du hüllst Dich in das Licht wie in ein Kleid und spannst den Himmel aus wie ein Gezelt. -

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

Auf Wasser baut er seinen Söller; zu seinem Wagen macht er Wolken und fährt auf Windesflügeln.

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

Zu seinen Boten macht er Stürme, zu seinen Dienern Feuerflammen.

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

Die Erde gründet er auf ihre Pfeiler, daß sie in alle Ewigkeit nicht wanke.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

Du deckst den Ozean darüber wie ein Tuch, daß selbst auf Bergen Wasser stehen.

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

jedoch vor Deinem Schelten fliehen sie; vor Deiner Donnerstimme eilen sie davon.

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

Die einen bleiben auf den Bergen; die andern fließen in die Täler zu dem Ort, von Dir bestimmt

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Du setzest Grenzen, die sie nimmer überschreiten, und niemals decken sie die Erde wieder.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Du bist's, der Quellen in die Täler sendet; sie rieseln zwischen Bergen hin.

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

Sie tränken alles Wild des Feldes; da löschen Zebras ihren Durst.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

Des Himmels Vögel sitzen drüber und lassen sich aus dem Gebüsche hören.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Die Berge tränkest Du durch Deine Wunderwerke; an Deines Wirkens Frucht ersättigt sich die Erde.

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Du lässest Gras den Tieren sprossen und Futter für des Menschen Arbeitstiere, um aus der Erde Brot zu ziehen,

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

auch Wein, der froh der Menschen Herzen macht, und Öl, das glänzen macht das Angesicht, und Brot, des Menschen Lebensmark.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

Des Herren Bäume werden satt getränkt, die Zedern Libanons, die er gepflanzt,

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

darin die Vögel ihre Nester bauen, Zypressen, die dem Storch zum Nisten dienen,

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

die hohen Berge, die den Gemsen, die Felsen, die der Dachse Zuflucht sind.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

Du schufst den Mond zum Zeiteinteilen und lehrtest ihren Lauf die Sonne.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Wenn Finsternis herab Du senkst und es wird Nacht, dann regt sich alles Waldgetier.

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

Die jungen Löwen brüllen nach dem Fraß, von Gott die Nahrung heischend.

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

Geht dann die Sonne auf, so schleichen sie zurück und strecken sich auf ihre Lager nieder.

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

Dann geht der Mensch an seine Arbeit, geht an sein Werkeln bis zum Abend.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

Wie mannigfaltig, Herr, sind Deine Werke, so weise sind von Dir sie all geordnet! Wie ist die Erde voll von Deinen Schöpfungstaten!

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

Da ist das Meer, so groß und weit, zahlloses Seegetier darin, Geschöpfe klein und groß,

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

sie ziehen hin und her wie Schiffe samt dem Leviatan, den Du erschaffen, um mit ihm zu spielen.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

Sie alle harren Deiner, daß Du zur rechten Zeit sie speisest.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

Und gibst Du ihnen etwas, lesen sie es auf, und wenn Du öffnest Deine Hand, so werden sie des Guten voll.

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

Doch wendest Du Dein Antlitz ab, dann faßt sie Grauen, und ziehst Du ihren Lebenshauch zurück, dann sterben sie und werden, was sie waren, Staub.

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

Du sendest Deinen Odem, andere entstehen, und so erneuerst Du der Erde Angesicht. -

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

Des Herrn Ruhm bestehe ewiglich! An seinen Werken freue sich der Herr,

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

der auf die Erde blickt, daß sie erzittert, und Berge anrührt, daß sie rauchen!

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

Ich sing dem Herrn. Solang ich lebe, singe ich dem Herrn und preise meinen Gott, solang ich bin.

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

Mein Loblied möge ihm gefallen! Ich freue mich des Herrn.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

Ach, daß die Sünder von der Erde schwänden, daß keine Frevler mehr vorhanden wären! Lobpreis' den Herrn, du meine Seele! Alleluja!