مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

For David himself. Bless the Lord, O my soul: O Lord my God, thou art exceedingly great. Thou hast put on praise and beauty:

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

And art clothed with light as with a garment. Who stretchest out the heaven like a pavilion:

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

Who coverest the higher rooms thereof with water. Who makest the clouds thy chariot: who walkest upon the wings of the winds.

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

Who makest thy angels spirits: and thy ministers a burning fire.

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

Who hast founded the earth upon its own bases: it shall not be moved for ever and ever.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

The deep like a garment is its clothing: above the mountains shall the waters stand.

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

At thy rebuke they shall flee: at the voice of thy thunder they shall fear.

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

The mountains ascend, and the plains descend into the place which thou hast founded for them.

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Thou hast set a bound which they shall not pass over; neither shall they return to cover the earth.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Thou sendest forth springs in the vales: between the midst of the hills the waters shall pass.

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

All the beasts of the field shall drink: the wild asses shall expect in their thirst.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

Over them the birds of the air shall dwell: from the midst of the rocks they shall give forth their voices.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Thou waterest the hills from thy upper rooms: the earth shall be filled with the fruit of thy works:

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Bringing forth grass for cattle, and herb for the service of men. That thou mayst bring bread out of the earth:

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

And that wine may cheer the heart of man. That he may make the face cheerful with oil: and that bread may strengthen man’s heart.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

The trees of the field shall be filled, and the cedars of Libanus which he hath planted:

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

There the sparrows shall make their nests. The highest of them is the house of the heron.

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

The high hills are a refuge for the harts, the rock for the irchins.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

He hath made the moon for seasons: the sun knoweth his going down.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Thou hast appointed darkness, and it is night: in it shall all the beasts of the woods go about:

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

The young lions roaring after their prey, and seeking their meat from God.

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

The sun ariseth, and they are gathered together: and they shall lie down in their dens.

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

Man shall go forth to his work, and to his labour until the evening.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

How great are thy works, O Lord? thou hast made all things in wisdom: the earth is filled with thy riches.

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

So is this great sea, which stretcheth wide its arms: there are creeping things without number: Creatures little and great.

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

There the ships shall go. This sea dragon which thou hast formed to play therein.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

All expect of thee that thou give them food in season.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

What thou givest to them they shall gather up: when thou openest thy hand, they shall all be filled with good.

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

But if thou turnest away thy face, they shall be troubled: thou shalt take away their breath, and they shall fail, and shall return to their dust.

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

Thou shalt send forth thy spirit, and they shall be created: and thou shalt renew the face of the earth.

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

May the glory of the Lord endure for ever: the Lord shall rejoice in his works.

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

He looketh upon the earth, and maketh it tremble: he toucheth the mountains, and they smoke.

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

I will sing to the Lord as long as I live: I will sing praise to my God while I have my being.

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

Let my speech be acceptable to him: but I will take delight in the Lord.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

Let sinners be consumed out of the earth, and the unjust, so that they be no more: O my soul, bless thou the Lord.