مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

Min Sjæl, lov Herren; Herre, min Gud! du er saare stor, du har iført dig Majestæt og Herlighed.

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

Han ifører sig Lys som et Klædebon, han udbreder Himmelen som et Telt.

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

Han hvælver sine Sale i Vandene; han gør Skyerne til sin Vogn, han vandrer paa Vejrets Vinger.

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

Han gør Vindene til sine Engle, gloende Ild til sine Tjenere.

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

Han grundfæstede Jorden paa dens Grundvold, den skal ikke rokkes i al Evighed.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

Du havde skjult den med Havet som med et Klæde, Vandene stode over Bjergene.

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

De flyede for din Trusel, de fore hastelig bort for din Tordens Røst.

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

Bjergene fore op, Dalene fore ned til det Sted, som du grundfæstede for dem.

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Du satte en Grænse, hvorover de ikke skulde gaa; de skulde ikke skjule Jorden igen.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Han lader Kilder opvælde i Dalene; de rinde imellem Bjergene.

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

De give alle Markens Dyr at drikke, Vildæsler slukke deres Tørst.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

Over dem bo Himmelens Fugle; ud fra Grenene lade de deres Røst høre.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Han vander Bjergene fra sine høje Sale; Jorden mættes af dine Gerningers Frugt.

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Han lader Græs gro for Kvæget og Urter til Menneskens Tjeneste for at fremføre Brød af Jorden.

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

Og Vin glæder et Menneskes Hjerte, hans Ansigt bliver frydefuldt af Olie, og Brød vederkvæger et Menneskes Hjerte.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

Herrens Træer mættes af Væde, Libanons Cedre, som han har plantet;

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

der hvor Fuglene bygge Rede; Storkens Bo er paa Fyrretræerne.

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

De høje Bjerge ere for Stengederne, Klipperne ere en Tilflugt for Kaninerne.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

Han gjorde Maanen til at bestemme Tiderne, Solen ved sin Nedgang.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Du gør Mørke, og der bliver Nat, i den krybe alle Skovens Dyr frem.

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

De unge Løver brøle efter Rov og komme for at kræve deres Føde af Gud.

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

Solen gaar op, saa trække de sig tilbage og lægge sig i deres Huler.

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

Da gaar Mennesket ud til sin Gerning og til sit Arbejde indtil Aftenen.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

Hvor mange ere dine Gerninger, Herre! du gjorde dem alle viselig; Jorden er fuld af dine Ejendomme.

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

Her er Havet stort og vidt til begge Sider; der er Vrimmel uden Tal, der er Dyr, de smaa med de store.

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

Der gaa Skibene; der er Leviathan, som du dannede til at lege derudi.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

De vente alle paa dig, at du skal give dem deres Føde i rette Tid.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

Giver du dem, da sanke de; oplader du din Haand, da mættes de med godt.

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

Skjuler du dit Ansigt, da forfærdes de; tager du Aanden tilbage fra dem, da dø de og vende tilbage til deres Støv.

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

Udsender du din Aand, skabes de, og du fornyer Jordens Skikkelse.

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

Herrens Ære blive evindelig, Herren glæde sig over sine Gerninger!

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

Han ser til Jorden, og den bæver; han rører ved Bjergene, og de ryge.

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

Jeg vil synge for Herren, medens jeg lever, jeg vil lovsynge min Gud, medens jeg er til.

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

Maatte min Tale behage ham; jeg vil glædes i Herren.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

Maatte dog Syndere udryddes af Jorden, og ugudelige ikke være ydermere! Min Sjæl, lov Herren! Halleluja.