مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!