مزامیر 103

1 مزمور داوود. ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای تمام وجود من، نام مقدّس او را ستایش کن!

Ein Psalm Davids. Lobe den HERRN, meine Seele, und was in mir ist, seinen heiligen Namen!

2 ای جان من، خداوند را ستایش کن و تمام مهربانی‌های او را فراموش نکن!

Lobe den HERRN, meine Seele, und vergiß nicht, was er dir Gutes getan hat:

3 او تمام گناهانم را می‌آمرزد و همهٔ مرضهایم را شفا می‌بخشد.

der dir alle deine Sünden vergibt und heilet alle deine Gebrechen,

4 جان مرا از مرگ می‌رهاند و با محبت و رحمت خود مرا برکت می‌دهد!

der dein Leben vom Verderben erlöst, der dich krönt mit Gnade und Barmherzigkeit,

5 جان مرا با نعمتهای خوب سیر می‌کند تا همچون عقاب، جوان و قوی بمانم.

der deinen Mund fröhlich macht, und du wieder jung wirst wie ein Adler.

6 خداوند عدالت را اجرا می‌کند و حق مظلومان را به آنها می‌دهد.

Der HERR schafft Gerechtigkeit und Gericht allen, die Unrecht leiden.

7 او روشهای خود را بر موسی آشکار نمود و اعمال شگفت‌انگیز خود را به بنی‌اسرائیل نشان داد.

Er hat seine Wege Mose wissen lassen, die Kinder Israel sein Tun.

8 خداوند بخشنده و مهربان است؛ او دیر غضب و پر محبت می‌باشد.

Barmherzig und gnädig ist der HERR, geduldig und von großer Güte.

9 خداوند همیشه توبیخ و تنبیه نمی‌کند و تا ابد خشمگین نمی‌ماند.

Er wird nicht immer hadern noch ewiglich Zorn halten.

10 او با ما مطابق گناهانمان عمل ننموده و آنچنان که سزاوار بوده‌ایم، ما را به سزای اعمالمان نرسانده است.

Er handelt nicht mit uns nach unsern Sünden und vergilt uns nicht nach unsrer Missetat.

11 زیرا به اندازه‌ای که آسمان از زمین بلندتر است، به همان اندازه محبت خداوند بر کسانی که او را گرامی می‌دارند عظیم می‌باشد!

Denn so hoch der Himmel über der Erde ist, läßt er seine Gnade walten über die, so ihn fürchten.

12 به اندازه‌ای که مشرق از مغرب دور است به همان اندازه خداوند گناهان ما را از ما دور کرده است!

So ferne der Morgen ist vom Abend, läßt er unsre Übertretungen von uns sein.

13 همان‌طوری که یک پدر فرزندانش را دوست دارد، همچنان خداوند نیز کسانی را که او را گرامی می‌دارند دوست دارد.

Wie sich ein Vater über Kinder erbarmt, so erbarmt sich der HERR über die, so ihn fürchten.

14 خداوند از سرشت و فطرت ما آگاه است و می‌داند که خاک هستیم.

Denn er kennt, was für ein Gemächte wir sind; er gedenkt daran, daß wir Staub sind.

15 عمر انسان مانند علف و همچون گل صحرا می‌باشد،

Ein Mensch ist in seinem Leben wie Gras, er blüht wie eine Blume auf dem Feld;

16 که روزی باد بر آن می‌وزد و از بین می‌رود و دیگر در آن مکانی که بوده، هرگز دیده نمی‌شود.

wenn der Wind darüber geht, so ist sie nimmer da, und ihre Stätte kennt sie nicht mehr.

17 اما محبت خداوند بر کسانی که او را گرامی می‌دارند، همیشگی است و او عدالت را در حق فرزندان آنانی که عهد و احکام او را حفظ می‌کنند، بجا می‌آورد.

Die Gnade aber des HERRN währet von Ewigkeit zu Ewigkeit über die, so ihn fürchten, und seine Gerechtigkeit auf Kindeskind

18

bei denen, die seinen Bund halten und gedenken an seine Gebote, daß sie darnach tun.

19 خداوند تخت فرمانروایی خود را در آسمانها قرار داده است و از آنجا بر همهٔ موجودات حکمرانی می‌کند.

Der HERR hat seinen Stuhl im Himmel bereitet, und sein Reich herrscht über alles.

20 ای همهٔ فرشتگان توانا که گوش به فرمان خداوند هستید تا دستورهایش را اجرا نمایید، او را ستایش کنید!

Lobet den HERRN, ihr seine Engel, ihr starken Helden, die ihr seine Befehle ausrichtet, daß man höre auf die Stimme seines Wortes!

21 ای همه لشکرهای آسمانی، ای خدمتگزاران خداوند، او را سپاس گویید!

Lobet den HERRN, alle seine Heerscharen, seine Diener, die ihr seinen Willen tut!

22 ای همه مخلوقات خداوند، در هر جایی که هستید، او را بستایید! ای جان من، خداوند را ستایش کن!

Lobet den HERRN, alle seine Werke, an allen Orten seiner Herrschaft! Lobe den HERRN, meine Seele!