مزامیر 102
| دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده! | 1 |
Prière d’un malheureux, lorsqu’il est abattu et qu’il répand sa plainte devant l’Éternel. Éternel, écoute ma prière, Et que mon cri parvienne jusqu’à toi!
| وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما! | 2 |
Ne me cache pas ta face au jour de ma détresse! Incline vers moi ton oreille quand je crie! Hâte-toi de m’exaucer!
| عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد. | 3 |
Car mes jours s’évanouissent en fumée, Et mes os sont enflammés comme un tison.
| دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام. | 4 |
Mon cœur est frappé et se dessèche comme l’herbe; J’oublie même de manger mon pain.
| با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است. | 5 |
Mes gémissements sont tels Que mes os s’attachent à ma chair.
| همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام. | 6 |
Je ressemble au pélican du désert, Je suis comme le chat-huant des ruines;
| مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود. | 7 |
Je n’ai plus de sommeil, et je suis Comme l’oiseau solitaire sur un toit.
| هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند. | 8 |
Chaque jour mes ennemis m’outragent, Et c’est par moi que jurent mes adversaires en fureur.
| به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی. | 9 |
Je mange la poussière au lieu de pain, Et je mêle des larmes à ma boisson,
| 10 |
A cause de ta colère et de ta fureur; Car tu m’as soulevé et jeté au loin.
| عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام. | 11 |
Mes jours sont comme l’ombre à son déclin, Et je me dessèche comme l’herbe.
| اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند. | 12 |
Mais toi, Éternel! Tu règnes à perpétuité, Et ta mémoire dure de génération en génération.
| تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی. | 13 |
Tu te lèveras, tu auras pitié de Sion; Car le temps d’avoir pitié d’elle, Le temps fixé est à son terme;
| بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند! | 14 |
Car tes serviteurs en aiment les pierres, Ils en chérissent la poussière.
| قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد. | 15 |
Alors les nations craindront le nom de l’Éternel, Et tous les rois de la terre ta gloire.
| او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد. | 16 |
Oui, l’Éternel rebâtira Sion, Il se montrera dans sa gloire.
| به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود. | 17 |
Il est attentif à la prière du misérable, Il ne dédaigne pas sa prière.
| آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند: | 18 |
Que cela soit écrit pour la génération future, Et que le peuple qui sera créé célèbre l’Éternel!
| «خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.» | 19 |
Car il regarde du lieu élevé de sa sainteté; Du haut des cieux l’Éternel regarde sur la terre,
| 20 |
Pour écouter les gémissements des captifs, Pour délivrer ceux qui vont périr,
| بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد. | 21 |
Afin qu’ils publient dans Sion le nom de l’Éternel, Et ses louanges dans Jérusalem,
| 22 |
Quand tous les peuples s’assembleront, Et tous les royaumes, pour servir l’Éternel.
| خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است. | 23 |
Il a brisé ma force dans la route, Il a abrégé mes jours.
| ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی! | 24 |
Je dis: Mon Dieu, ne m’enlève pas au milieu de mes jours, Toi, dont les années durent éternellement!
| تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی. | 25 |
Tu as anciennement fondé la terre, Et les cieux sont l’ouvrage de tes mains.
| آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند. | 26 |
Ils périront, mais tu subsisteras; Ils s’useront tous comme un vêtement; Tu les changeras comme un habit, et ils seront changés.
| اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. | 27 |
Mais toi, tu restes le même, Et tes années ne finiront point.
| فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد. | 28 |
Les fils de tes serviteurs habiteront leur pays, Et leur postérité s’affermira devant toi.
