مزامیر 102
| دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده! | 1 |
A Prayer of the afflicted when he is feeble, and before Jehovah poureth out his plaint. O Jehovah, hear my prayer, yea, my cry to Thee cometh.
| وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما! | 2 |
Hide not Thou Thy face from me, In a day of mine adversity, Incline unto me Thine ear, In the day I call, haste, answer me.
| عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد. | 3 |
For consumed in smoke have been my days, And my bones as a fire-brand have burned.
| دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام. | 4 |
Smitten as the herb, and withered, is my heart, For I have forgotten to eat my bread.
| با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است. | 5 |
From the voice of my sighing Hath my bone cleaved to my flesh.
| همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام. | 6 |
I have been like to a pelican of the wilderness, I have been as an owl of the dry places.
| مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود. | 7 |
I have watched, and I am As a bird alone on the roof.
| هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند. | 8 |
All the day mine enemies reproached me, Those mad at me have sworn against me.
| به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی. | 9 |
Because ashes as bread I have eaten, And my drink with weeping have mingled,
| 10 |
From Thine indignation and Thy wrath, For Thou hast lifted me up, And dost cast me down.
| عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام. | 11 |
My days as a shadow [are] stretched out, And I — as the herb I am withered.
| اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند. | 12 |
And Thou, O Jehovah, to the age abidest, And Thy memorial to all generations.
| تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی. | 13 |
Thou — Thou risest — Thou pitiest Zion, For the time to favour her, For the appointed time hath come.
| بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند! | 14 |
For Thy servants have been pleased with her stones, And her dust they favour.
| قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد. | 15 |
And nations fear the name of Jehovah, And all kings of the earth Thine honour,
| او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد. | 16 |
For Jehovah hath builded Zion, He hath been seen in His honour,
| به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود. | 17 |
He turned unto the prayer of the destitute, And He hath not despised their prayer.
| آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند: | 18 |
This is written for a later generation, And the people created do praise Jah.
| «خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.» | 19 |
For He hath looked From the high place of His sanctuary. Jehovah from heaven unto earth looked attentively,
| 20 |
To hear the groan of the prisoner, To loose sons of death,
| بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد. | 21 |
To declare in Zion the name of Jehovah, And His praise in Jerusalem,
| 22 |
In the peoples being gathered together, And the kingdoms — to serve Jehovah.
| خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است. | 23 |
He hath humbled in the way my power, He hath shortened my days.
| ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی! | 24 |
I say, 'My God, take me not up in the midst of my days,' Through all generations [are] Thine years.
| تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی. | 25 |
Beforetime the earth Thou didst found, And the work of Thy hands [are] the heavens.
| آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند. | 26 |
They — They perish, and Thou remainest, And all of them as a garment become old, As clothing Thou changest them, And they are changed.
| اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. | 27 |
And Thou [art] the same, and Thine years are not finished.
| فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد. | 28 |
The sons of Thy servants do continue, And their seed before Thee is established!
