مزامیر 102
| دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده! | 1 |
A Prayer of the afflicted, when he is overwhelmed and pours out his complaint before the LORD. Hear my prayer, LORD! Let my cry come to you.
| وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما! | 2 |
Don’t hide your face from me in the day of my distress. Turn your ear to me. Answer me quickly in the day when I call.
| عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد. | 3 |
For my days consume away like smoke. My bones are burnt as a torch.
| دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام. | 4 |
My heart is blighted like grass, and withered, for I forget to eat my bread.
| با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است. | 5 |
By reason of the voice of my groaning, my bones stick to my skin.
| همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام. | 6 |
I am like a pelican of the wilderness. I have become as an owl of the waste places.
| مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود. | 7 |
I watch, and have become like a sparrow that is alone on the housetop.
| هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند. | 8 |
My enemies reproach me all day. Those who are mad at me use my name as a curse.
| به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی. | 9 |
For I have eaten ashes like bread, and mixed my drink with tears,
| 10 |
because of your indignation and your wrath; for you have taken me up and thrown me away.
| عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام. | 11 |
My days are like a long shadow. I have withered like grass.
| اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند. | 12 |
But you, LORD, will remain forever; your renown endures to all generations.
| تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی. | 13 |
You will arise and have mercy on Zion, for it is time to have pity on her. Yes, the set time has come.
| بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند! | 14 |
For your servants take pleasure in her stones, and have pity on her dust.
| قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد. | 15 |
So the nations will fear the LORD’s name, all the kings of the earth your glory.
| او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد. | 16 |
For the LORD has built up Zion. He has appeared in his glory.
| به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود. | 17 |
He has responded to the prayer of the destitute, and has not despised their prayer.
| آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند: | 18 |
This will be written for the generation to come. A people which will be created will praise the LORD,
| «خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.» | 19 |
for he has looked down from the height of his sanctuary. From heaven, the LORD saw the earth,
| 20 |
to hear the groans of the prisoner, to free those who are condemned to death,
| بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد. | 21 |
that men may declare the LORD’s name in Zion, and his praise in Jerusalem,
| 22 |
when the peoples are gathered together, the kingdoms, to serve the LORD.
| خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است. | 23 |
He weakened my strength along the course. He shortened my days.
| ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی! | 24 |
I said, “My God, don’t take me away in the middle of my days. Your years are throughout all generations.
| تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی. | 25 |
Of old, you laid the foundation of the earth. The heavens are the work of your hands.
| آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند. | 26 |
They will perish, but you will endure. Yes, all of them will wear out like a garment. You will change them like a cloak, and they will be changed.
| اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. | 27 |
But you are the same. Your years will have no end.
| فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد. | 28 |
The children of your servants will continue. Their offspring will be established before you.”
