مزامیر 102
| دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده! | 1 |
The prayer: for a weary and suffering person who pours out their grief to the Lord. Hear my prayer, O Lord; let my cry for help come to you.
| وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما! | 2 |
Hide not your face from me in the day of my distress. Incline your ear to me: when I call, answer me speedily.
| عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد. | 3 |
For my days pass away like smoke: my bones are burned through as with fire.
| دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام. | 4 |
My heart is scorched, withered like grass; I forget to eat my bread.
| با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است. | 5 |
By reason of my loud groaning, my flesh clings to my bones.
| همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام. | 6 |
Like a desert-owl of the wilderness, like an owl among ruins am I.
| مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود. | 7 |
I make my sleepless lament like a bird on the house-top alone.
| هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند. | 8 |
All the day wild foes revile me, using my name for a curse.
| به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی. | 9 |
For ashes have been my bread, and tears have been mixed with my cup.
| 10 |
Because of your passionate anger, you did raise me, then hurl me to the ground.
| عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام. | 11 |
My days come to an end, shadows lengthen, I wither like grass.
| اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند. | 12 |
But you, O Lord, are enthroned forever, your fame endures to all generations.
| تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی. | 13 |
You will arise and have pity on Zion; it’s time to be gracious; her hour has come.
| بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند! | 14 |
For even her stones are dear to your servants, even the dust of her ruins they look on with love.
| قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد. | 15 |
Then the nations will revere the name of the Lord and all the kings of the earth his glory,
| او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد. | 16 |
when the Lord shall have built up Zion, and revealed himself in his glory,
| به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود. | 17 |
in response to the prayer of the destitute, whose prayer he will not despise.
| آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند: | 18 |
Let this be recorded for ages to come, that the Lord may be praised by a people yet unborn.
| «خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.» | 19 |
For he shall look down from his holy height, from the heavens the Lord will gaze on the earth,
| 20 |
to hear the groans of the prisoner, to free those who are doomed to die;
| بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد. | 21 |
that people may recount the Lord’s fame in Zion, and the praise of him in Jerusalem,
| 22 |
when the nations are gathered together, and the kingdoms, to worship the Lord.
| خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است. | 23 |
He has broken my strength on the way, he has shortened my days.
| ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی! | 24 |
I will say, ‘My God, take me not hence in the midst of my days. ‘Your years endure age after age.
| تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی. | 25 |
Of old you have founded the earth, and the heavens are the work of your hands.
| آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند. | 26 |
They shall perish; but you do stand. They shall all wax old like a garment, and change as a robe you will change them.
| اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. | 27 |
But you are the same, your years are endless.
| فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد. | 28 |
The children of your servants abide, evermore shall their seed be before you.’
