مزامیر 102
| دعای شخص مصیبت دیده، که نالۀ خود را به حضور خداوند می‌ریزد. ای خداوند، دعای مرا بشنو و به فریادم گوش فرا ده! | 1 |
A Prayer of the afflicted, when he fainteth, and poureth out his complaint before the LORD. O LORD, hear my prayer, and let my cry come unto Thee.
| وقتی که در زحمت هستم، روی خود را از من برنگردان! به من توجه فرما، و هرگاه دعا کنم بی‌درنگ مرا اجابت فرما! | 2 |
Hide not Thy face from me in the day of my distress; incline Thine ear unto me; in the day when I call answer me speedily.
| عمرم چون دود به سرعت ناپدید می‌شود و استخوانهایم همچون چوب خشک می‌سوزد. | 3 |
For my days are consumed like smoke, and my bones are burned as a hearth.
| دل من مانند گیاهی است که کوبیده و خشک شده باشد. غذا خوردن را از یاد برده‌ام. | 4 |
My heart is smitten like grass, and withered; for I forget to eat my bread.
| با صدای بلند می‌نالم؛ جز پوست و استخوان چیزی در بدنم نمانده است. | 5 |
By reason of the voice of my sighing my bones cleave to my flesh.
| همچون پرنده‌ای وحشی، آوارهٔ صحرا شده‌ام و چون جغد خرابه‌نشین، بی‌خانمان گشته‌ام. | 6 |
I am like a pelican of the wilderness; I am become as an owl of the waste places.
| مانند گنجشکی بر پشت بام، تنها مانده‌ام؛ خواب به چشمانم نمی‌رود. | 7 |
I watch, and am become like a sparrow that is alone upon the housetop.
| هر روز دشمنانم مرا تحقیر می‌کنند و مخالفانم مرا لعنت می‌نمایند. | 8 |
Mine enemies taunt me all the day; they that are mad against me do curse by me.
| به سبب خشم و غضب تو ای خداوند، غذای من خاکستر است و نوشیدنی‌ام با اشکهایم آمیخته است. زیرا تو مرا برداشتی و به کنار انداختی. | 9 |
For I have eaten ashes like bread, and mingled my drink with weeping,
| 10 |
Because of Thine indignation and Thy wrath; for Thou hast taken me up, and cast me away.
| عمرم چون سایه‌های عصر، زودگذر است؛ همچون علف خشک پژمرده شده‌ام. | 11 |
My days are like a lengthening shadow; and I am withered like grass.
| اما تو ای خداوند، تا ابد پادشاه هستی؛ ذکر تو در تمام نسلها باقی خواهد ماند. | 12 |
But Thou, O LORD, sittest enthroned for ever; and Thy name is unto all generations.
| تو برخاسته، بر اورشلیم ترحم خواهی فرمود؛ اکنون زمان آن رسیده است که بر اورشلیم رحمت فرمایی. | 13 |
Thou wilt arise, and have compassion upon Zion; for it is time to be gracious unto her, for the appointed time is come.
| بندگان تو سنگها و خاک اورشلیم را دوست دارند! | 14 |
For Thy servants take pleasure in her stones, and love her dust.
| قومها از نام خداوند خواهند ترسید و همه پادشاهان جهان از قدرت و عظمت او هراسان خواهند شد. | 15 |
So the nations will fear the name of the LORD, and all the kings of the earth Thy glory;
| او شهر اورشلیم را دوباره بنا خواهد کرد و با جلال و شکوه فراوان ظاهر خواهد شد. | 16 |
When the LORD hath built up Zion, when He hath appeared in His glory;
| به دعای قوم درمانده خود توجه نموده، ایشان را اجابت خواهد نمود. | 17 |
When He hath regarded the prayer of the destitute, and hath not despised their prayer.
| آنچه که خداوند انجام می‌دهد برای نسل آینده نوشته خواهد شد تا ایشان نیز او را ستایش کنند: | 18 |
This shall be written for the generation to come; and a people which shall be created shall praise the LORD.
| «خداوند از مکان مقدّس خود در آسمان، به زمین نظر انداخت تا ناله اسیران را بشنود و آنها را که به مرگ محکوم شده بودند، آزاد سازد.» | 19 |
For He hath looked down from the height of His sanctuary; from heaven did the LORD behold the earth;
| 20 |
To hear the groaning of the prisoner; to loose those that are appointed to death;
| بنابراین وقتی قومها در اورشلیم گرد هم بیایند تا خدا را در خانهٔ او پرستش کنند، نام خداوند در اورشلیم ستوده و سراییده خواهد شد. | 21 |
That men may tell of the name of the LORD in Zion, and His praise in Jerusalem;
| 22 |
When the peoples are gathered together, and the kingdoms, to serve the LORD.
| خداوند در جوانی‌ام توان مرا از من گرفته و عمرم را کوتاه ساخته است. | 23 |
He weakened my strength in the way; He shortened my days.
| ای خدای من، نگذار در جوانی بمیرم! تو تا ابد زنده هستی! | 24 |
I say: 'O my God, take me not away in the midst of my days, Thou whose years endure throughout all generations.
| تو از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها را به دست خود ساختی. | 25 |
Of old Thou didst lay the foundation of the earth; and the heavens are the work of Thy hands.
| آنها فانی می‌شوند، اما تو باقی هستی. همهٔ آنها همچون جامۀ کهنه، پوسیده خواهند شد. تو آنها را مانند لباس عوض خواهی کرد و به دور خواهی افکند. | 26 |
They shall perish, but Thou shalt endure; yea, all of them shall wax old like a garment; as a vesture shalt Thou change them, and they shall pass away;
| اما تو جاودانی هستی و برای تو هرگز پایانی وجود ندارد. | 27 |
But Thou art the selfsame, and Thy years shall have no end.
| فرزندان بندگانت، همیشه در امان خواهند بود و نسل آنها از حمایت تو برخوردار خواهند شد. | 28 |
The children of Thy servants shall dwell securely, and their seed shall be established before Thee.'
