ایوب 9

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Отвещав же Иов, рече:

2 آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

воистинну вем, яко тако есть: како бо будет праведен человек у Господа?

3 اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

Аще бо восхощет судитися с Ним, не послушает Его, да не преречет ко единому словеси Его от тысящи.

4 زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

Премудр бо есть мыслию, крепок же и велик: кто жесток быв противу Его, пребысть?

5 ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

Обетшаяй горы, и не ведят, превращаяй я гневом:

6 زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

трясый поднебесную из оснований, столпи же ея колеблются:

7 اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

глаголяй солнцу, и не восходит, звезды же печатствует:

8 او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

прострый един небо и ходяй но морю, яко по земли:

9 و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

творяй Плиады и Еспера, и Арктура и сокровища южная:

10 او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

творяй велия и неизследованная, славная же и изрядная, имже несть числа.

11 از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

Аще приидет ко мне, не имам видети: и аще мимоидет мене, никако уразумех.

12 هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

Аще возмет, кто возвратит? Или кто речет Ему: что сотворил еси?

13 خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

Сам бо отвращает гнев, слякошася под Ним кити поднебеснии.

14 پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

Аще же мя услышит, или разсудит глаголы моя?

15 حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

Аще бо и праведен буду, не услышит мене, суду Его помолюся:

16 حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

аще же воззову, и услышит мя, не иму веры, яко услыша глас мой.

17 زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

Да не мглою мя потребит, многа же ми сотрения сотвори всуе,

18 نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

не оставляет бо мя отдохнути, исполни же мя горести.

19 چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

Понеже силен есть крепостию: кто убо суду Его воспротивится?

20 اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

Аще бо буду праведен, уста моя нечестия сотворят: аще же буду непорочен, стропотен буду.

21 هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

Аще бо нечестие сотворих, не вем душею моею: обаче отемлется ми живот.

22 شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

Темже рех: велика и сильна губит гнев.

23 وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

Яко лукавии смертию лютою погибнут, обаче праведным посмеваются.

24 جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

Предана есть земля в руце нечестиваго, лица судий ея покрывает: аще же не Сам есть, кто есть?

25 زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

Житие же мое есть легчае скоротечца: отбегоша и не видеша.

26 سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

Или есть кораблем след пути, или орла летяща, ищуща яди?

27 حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

Аще бо реку: забуду глаголя, приникнув лицем воздохну,

28 باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

трясуся всеми удесы: вем бо, яко не безвинна мя оставиши.

29 پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

Аще же нечестив есмь, почто не умрох?

30 حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

Аще бо измыюся снегом и очищуся руками чистыми,

31 تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

доволно во скверне омочил мя еси, возгнушася же мною одежда моя.

32 خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

Неси бо человек, якоже аз, Емуже противопрюся, да приидем вкупе на суд.

33 ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

О, дабы ходатай нам был, и обличаяй и разслушаяй между обема.

34 آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

Да отимет от мене жезл, страх же Его да не смущает мене:

35 آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.

и не убоюся, но возглаголю, ибо тако не вем сам себе.