ایوب 9

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Då tok Job til ords og sagde:

2 آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

3 اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

4 زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

5 ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

6 زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

7 اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

8 او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9 و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

10 او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

11 از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

12 هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

13 خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

14 پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

15 حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

16 حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

17 زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

18 نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

19 چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

20 اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

21 هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

22 شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

23 وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

24 جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

25 زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

26 سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

27 حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

28 باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

29 پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

30 حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

31 تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

32 خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

33 ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

34 آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

35 آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.

eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.