ایوب 9

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Da tok Job til orde og sa:

2 آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

Ja visst, jeg vet at det er så; hvorledes skulde en mann kunne ha rett mot Gud?

3 اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

Om han hadde lyst til å gå i rette med Gud, kunde han ikke svare ham ett til tusen.

4 زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

Vis som han er av hjerte og veldig i styrke - hvem trosset ham og kom vel fra det,

5 ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

han som flytter fjell før de vet av det, som velter dem i sin vrede,

6 زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

som ryster jorden, så den viker fra sitt sted, og dens støtter bever,

7 اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

som byder solen, så den ikke går op, og som setter segl for stjernene,

8 او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

som alene utspenner himmelen og skrider frem over havets høider,

9 و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

som har skapt Bjørnen, Orion og Syvstjernen og Sydens stjernekammere,

10 او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

som gjør store, uransakelige ting og under uten tall?

11 از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

Han går forbi mig, og jeg ser ham ikke; han farer forbi, og jeg merker ham ikke.

12 هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

Han griper sitt rov - hvem vil hindre ham, hvem vil si til ham: Hvad gjør du?

13 خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

Gud holder ikke sin vrede tilbake; under ham måtte Rahabs hjelpere bøie sig.

14 پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

Hvorledes skulde da jeg kunne svare ham og velge mine ord imot ham,

15 حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

jeg som ikke kunde svare om jeg enn hadde rett, men måtte be min dommer om nåde!

16 حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

Om jeg ropte, og han svarte mig, kunde jeg ikke tro at han hørte min røst,

17 زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

han som vilde knuse mig i storm og uten årsak ramme mig med sår på sår,

18 نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

som ikke vilde tillate mig å dra ånde, men vilde mette mig med lidelser.

19 چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

Gjelder det styrke, så sier han: Se, her er jeg! Gjelder det rett: Hvem vil stevne mig?

20 اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

Hadde jeg enn rett, skulde dog min egen munn dømme mig skyldig; var jeg enn uskyldig, vilde han dog si at jeg hadde urett.

21 هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

Skyldløs er jeg; jeg bryr mig ikke om å leve - jeg forakter mitt liv.

22 شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

Det kommer ut på ett; derfor sier jeg: Skyldløs eller ugudelig - han gjør dem begge til intet.

23 وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

Når svepen brått rammer med død, spotter han de uskyldiges lidelse.

24 جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

Jorden er gitt i den ugudeliges hånd; han tilhyller dens dommeres åsyn. Er det ikke han som gjør det, hvem er det da?

25 زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

Mine dager har vært hastigere enn en løper; de er bortflyktet uten å ha sett noget godt;

26 سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

de har faret avsted som båter av rør, som en ørn som slår ned på sitt bytte.

27 حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

Om jeg sier: Jeg vil glemme min sorg, jeg vil la min mørke mine fare og se glad ut,

28 باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

da gruer jeg for alle mine plager; jeg vet jo at du ikke frikjenner mig.

29 پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

Jeg skal jo være ugudelig - hvorfor gjør jeg mig da forgjeves møie?

30 حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

Om jeg tvettet mig med sne og renset mine hender med lut,

31 تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

da skulde du dyppe mig i en grøft, så mine klær vemmedes ved mig.

32 خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

For han er ikke en mann som jeg, så jeg kunde svare ham, så vi kunde gå sammen for retten;

33 ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

det er ikke nogen voldgiftsmann mellem oss, som kunde legge sin hånd på oss begge.

34 آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

Når han bare tok sitt ris bort fra mig, og hans redsler ikke skremte mig!

35 آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.

Da skulde jeg tale uten å reddes for ham; for slik er jeg ikke, det vet jeg med mig selv.