ایوب 9

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Hiob antwortete und sprach:

2 آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

Ja, ich weiß fast wohl, daß also ist, daß ein Mensch nicht rechtfertig bestehen mag gegen Gott.

3 اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

Hat er Lust, mit ihm zu hadern, so kann er ihm auf tausend nicht eins antworten.

4 زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

Er ist weise und mächtig wem ist's je gelungen, der sich wider ihn gelegt hat?

5 ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

Er versetzt Berge, ehe sie es inne werden, die er in seinem Zorn umkehret.

6 زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

Er weget ein Land aus seinem Ort, daß seine Pfeiler zittern.

7 اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

Er spricht zur Sonne, so gehet sie nicht auf, und versiegelt die Sterne.

8 او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

Er breitet den Himmel aus allein und gehet auf den Wogen des Meers.

9 و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

Er machet den Wagen am Himmel und Orion und die Glucke und die Sterne gegen Mittag.

10 او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

Er tut große Dinge, die nicht zu forschen sind, und Wunder, deren keine Zahl ist.

11 از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

Siehe, er gehet vor mir über, ehe ich's gewahr werde, und verwandelt sich, ehe ich's merke.

12 هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

Siehe, wenn er geschwind hinfähret, wer will ihn wiederholen? Wer will zu ihm sagen: Was machst du?

13 خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

Er ist Gott, seinen Zorn kann niemand stillen; unter ihm müssen sich beugen die stolzen HERREN.

14 پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

Wie sollt ich denn ihm antworten und Worte finden gegen ihn?

15 حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

Wenn ich auch gleich recht habe, kann ich ihm dennoch nicht antworten sondern ich müßte um mein Recht flehen.

16 حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

Wenn ich ihn schon anrufe, und er mich erhöret, so glaube ich doch nicht, daß er meine Stimme höre.

17 زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

Denn er fähret über mich mit Ungestüm und macht mir der Wunden viel ohne Ursache.

18 نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

Er läßt meinen Geist sich nicht erquicken, sondern macht mich voll Betrübnis.

19 چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

Will man Macht; so ist er zu mächtig; will man Recht, wer will mein Zeuge sein?

20 اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

Sage ich, daß ich gerecht bin; so verdammet er mich doch; bin ich fromm, so macht er mich doch zu Unrecht.

21 هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

Bin ich denn fromm, so darf sich's meine Seele nicht annehmen. Ich begehre keines Lebens mehr.

22 شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

Das ist das Eine, das ich gesagt habe: Er bringet um beide den Frommen und Gottlosen.

23 وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

Wenn er anhebt zu geißeln, so dringet er fort bald zum Tode und spottet der Anfechtung der Unschuldigen.

24 جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

Das Land aber wird gegeben unter die Hand des Gottlosen, daß er ihre Richter unterdrücke. Ist's nicht also? Wie sollte es anders sein?

25 زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

Meine Tage sind schneller gewesen denn ein Läufer; sie sind geflohen und haben nichts Gutes erlebt.

26 سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

Sie sind vergangen wie die starken Schiffe, wie ein Adler fleugt zur Speise.

27 حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

Wenn ich gedenke, ich will meiner Klage vergessen und meine Gebärde lassen fahren und mich erquicken,

28 باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

so fürchte ich alle meine Schmerzen, weil ich weiß, daß du mich nicht unschuldig sein lässest.

29 پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

Bin ich denn gottlos, warum leide ich denn solche vergebliche Plage?

30 حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

Wenn ich mich gleich mit Schneewasser wünsche und reinigte meine Hände mit dem Brunnen,

31 تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

so wirst du mich doch tunken in Kot, und werden mir meine Kleider scheußlich anstehen.

32 خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

Denn er ist nicht meinesgleichen, dem ich antworten möchte, daß wir vor Gericht miteinander kämen.

33 ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

Es ist unter uns kein Schiedsmann, noch der seine Hand zwischen uns beide lege.

34 آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

Er nehme von mir seine Rute und lasse sein Schrecken von mir,

35 آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.

daß ich möge reden und mich nicht vor ihm fürchten dürfe; sonst kann ich nichts tun, das für mich sei.