ایوب 9

1 آنگاه ایوب پاسخ داد:

Job loh koep a doo tih,

2 آنچه گفتی کاملاً درست است. اما انسان چگونه می‌تواند در نظر خدا بی‌گناه محسوب شود؟

A tueng te ka ming tangloeng dae hlanghing he Pathen taengah metlam a tang thai eh?

3 اگر بخواهد با او بحث کند نمی‌تواند حتی به یکی از هزار سؤالی که می‌کند پاسخ دهد؛

Amah te oelh ham ngaih cakhaw, anih te thawngkhat ah pakhat long pataeng a doo thai moenih.

4 زیرا خدا دانا و تواناست و کسی را یارای مقاومت با او نیست.

A thinko cueih tih a thadueng khaw len rhapsat. A thuung dongah anih taengah unim aka mangkhak?

5 ناگهان کوهها را به حرکت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد،

Tlang khaw haimo coeng tih a thintoek ah amih a maelh te khaw ming uh pawh.

6 زمین را از جایش تکان می‌دهد و پایه‌های آن را می‌لرزاند.

Diklai he a hmuen lamloh tlai tih a tung khaw tuen coeng.

7 اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌کند و ستارگان نمی‌درخشند.

Khomik te a uen tih thoeng pawh, aisi khaw catui tloep a hnah.

8 او بر دریاها حرکت می‌کند. او به تنهایی آسمانها را گسترانیده

Vaan ke amah bueng loh a cueh tih tuitunli kah hmuensang dongah a cawt.

9 و دب اکبر، جبار، ثریا و ستارگان جنوبی را آفریده است.

Ning buhol neh airhitbom khaw, tuithim tlungkawt khaw a saii neh.

10 او اعمال حیرت‌آور می‌کند و کارهای عجیب او را حد و مرزی نیست.

Khenah tloel duela hno len a saii tih tae lek pawt hil ah khobaerhambae coeng.

11 از کنار من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، عبور می‌نماید و او را احساس نمی‌کنم.

Kai taeng long a pah mai akhaw ka hmu pawt tih a tinghil akhaw anih te ka yakming moenih.

12 هر که را بخواهد از این دنیا می‌برد و هیچ‌کس نمی‌تواند به او اعتراض کرده، بگوید که چه می‌کنی؟

Paco cakhaw ulong anih a mael sak? Ulong long anih te, “Balae na saii,” a ti nah?

13 خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند. حتی هیولاهای دریا را زیر پا له می‌کند.

Pathen tah a thintoek mael pawt tih Rahab aka bom rhoek khaw a hmui, a hmui ah ngam uh.

14 پس من کیستم که پاسخ او را بدهم و یا با او مجادله کنم؟

Te dongah anih aisat te kai loh ka doo thai vetih a taengah ka ol ka coelh thai aya?

15 حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم کلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌کردم.

Ka tang cakhaw kai lai aka tloek taengah ka doo thai pawt tih rhennah ni ka bih.

16 حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم که به حرفهایم گوش نخواهد داد.

Ka khue tih kai n'doo cakhaw ka ol a hnatun tila ka tangnah moenih.

17 زیرا گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌کوبد و بی‌جهت زخمهایم را زیاد می‌کند.

Hlithae neh kai kai m'phop tih lunglilungla la ka tloh ping.

18 نمی‌گذارد نفس بکشم؛ زندگی را بر من تلخ کرده است.

Ka mueihla he mael hamla kai m'pae pawt dae olkhaa ni kai n'kum sak.

19 چه کسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه کسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار کند؟

Thadueng dongah khaw len rhapsat tih laitloeknah dongah khaw unim kai aka tuentah he?

20 اگر بی‌گناه هم باشم حرفهایم مرا محکوم خواهد کرد؛ و اگر بی عیب هم باشم در نظر او شریر هستم.

Ka ka neh ka tang akhaw ka boe hae ni, ka cuemthuek cakhaw ka kawn hae.

21 هر چند بی‌گناه هستم، ولی این برای من اهمیتی ندارد، زیرا از زندگی خود بیزارم.

Ka cuemthuek dae ka hinglu khaw ka ming pawt tih ka hingnah khaw ka kohnue.

22 شریر و بی‌گناه در نظر خدا یکی است. او هر دو را هلاک می‌کند.

Te dongah pakhat la, “Cuemthuek neh halang khaw amah loh a khah,” a ti.

23 وقتی بلایی دامنگیر بی‌گناهی شده، او را می‌کشد، خدا می‌خندد.

Rhuihet loh a duek sak buengrhuet kae vaengah ommongsitoe kah noemcainah te a tamdaeng.

24 جهان به دست شریران سپرده شده و خدا چشمان قضات را کور کرده است. اگر این کار خدا نیست، پس کار کیست؟

Diklai he halang kut ah pae tih a laitloek kah maelhmai te a khuk. Te pawt koinih amah te unim?

25 زندگی مصیبت‌بارم مثل دونده‌ای تیزرو، به سرعت سپری می‌شود. روزهای زندگی‌ام می‌گریزد بدون اینکه روی خوشبختی را ببینم.

Ka khohnin khaw aka yong lakah bawn tih a yong dongah a then khaw hmuh uh pawh.

26 سالهای عمرم چون زورقهای تندرو و مانند عقابی که بر صید خود فرود می‌آید، به تندی می‌گذرند.

Sangpho canghlong bangla tinghil tih, atha bangla caak dongah cu.

27 حتی اگر شکایاتم را فراموش کنم، صورت غمگینم را کنار گذاشته و شاد باشم،

“Kai he ka kohuetnah ka hnilh pawn eh, ka maelhmai ka hlam saeh lamtah ngaidip saeh,’ ka ti akhaw,

28 باز هم از تمامی دردهای خویش به وحشت می‌افتم زیرا می‌دانم که تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.

Ka nganboh he boeih ka rhih tih kai nan hmil mahpawh tila ka ming.

29 پس اگر در هر صورت گناهکارم تلاشم چه فایده دارد؟

Kai ka boe coeng dae balae tih a honghi nen he ka kohnue eh?

30 حتی اگر خود را با صابون بشویم و دستان خود را با اُشنان پاک کنم

Vuelsong tui dongah ka hluk vetih ka kut lunghuem neh ka cil cakhaw,

31 تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا که حتی لباسهایم نیز از من کراهت داشته باشند.

vaam khuila kai nan nuem hae vetih ka himbai neh kamah khaw n'tuei uh ni.

32 خدا مثل من فانی نیست که بتوانم به او جواب دهم و با او به محکمه روم.

Hlang he kamah bangla a om pawt dongah anih te ka doo koinih laitloeknah la rhenten m'pawk uh ni.

33 ای کاش بین ما شفیعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد،

Mamih laklo ah oltloek tih mamih rhoi soah a kut aka tloeng om pawh.

34 آنگاه تو از تنبیه کردن من دست می‌کشیدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم.

A cungkui te kai taeng lamloh a khoe mai vetih a mueirhih loh kai n'let sak pawt mako.

35 آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگویم؛ ولی افسوس که توان آن را ندارم.

Ka thui neh anih ka rhih pawt dae kai he kamah taengah te tlam te ka om moenih.