ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

Ciertamente tiempo determinado tiene el hombre sobre la tierra; y sus días son como los días del jornalero.

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Como el siervo desea la sombra, y como el jornalero espera su trabajo:

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

Así poseo yo los meses de vanidad, y las noches del trabajo me dieron por cuenta.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, y estoy harto de devaneos hasta el alba.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Mi carne está vestida de gusanos, y de terrones de polvo: mi piel rompida y abominable.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Mis días fueron más ligeros, que la lanzadera del tejedor; y fenecieron sin esperanza.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Acuérdate que mi vida es un viento; y que mis ojos no volverán para ver el bien.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Los ojos de los que [ahora] me ven, nunca más me verán: tus ojos serán sobre mí, y dejaré de ser.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

La nube se acaba, y se va: así es el que desciende al sepulcro, que nunca más subirá. (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

No tornará más a su casa, ni su lugar le conocerá más.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Por tanto yo no detendré mi boca, mas hablaré con la angustia de mi espíritu, y quejarme he con la amargura de mi alma.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

¿Soy yo la mar, o alguna ballena que me pongas guardia?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Cuando digo: Mi cama me consolará, mi cama me quitará mis quejas:

14

Entonces me quebrantarás con sueños, y me turbarás con visiones.

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

Y mi alma tuvo por mejor el ahogamiento; y la muerte más que a mis huesos.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

Abominé la vida, no quiero vivir para siempre: déjame, pues que mis días son vanidad.

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

¿Qué es el hombre para que le engrandezcas, y que pongas sobre él tu corazón;

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

Y que le visites todas las mañanas, y todos los momentos le pruebes?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

¿Hasta cuándo no me dejarás, ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

Pequé: ¿qué te haré, oh guardador de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario a ti, y qué a mí mismo sea pesadumbre?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? porque ahora dormiré en el polvo; y buscarme has de mañana, y no seré hallado.