ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

Соарта омулуй пе пэмынт есте ка а унуй осташ ши зилеле луй сунт ка але унуй мунчитор ку зиуа.

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Кум суспинэ робул дупэ умбрэ, кум ышь аштяптэ мунчиторул плата,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

аша ам еу парте де лунь де дурере, ши партя мя сунт нопць де суферинцэ.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Мэ кулк ши зик: ‘Кынд мэ вой скула? Кынд се ва сфырши ноаптя?’ Ши мэ сатур де фрэмынтэрь пынэ ын ревэрсатул зорилор.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Трупул ми се акоперэ ку вермь ши ку о коажэ пэмынтоасэ, пеля-мь крапэ ши се десфаче.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Зилеле меле збоарэ май юць декыт сувейка цесэторулуй, се дук ши ну май ам ничо нэдежде!

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Аду-Ць аминте, Думнезеуле, кэ вяца мя есте доар о суфларе! Окий мей ну вор май ведя феричиря.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Окюл каре мэ привеште ну мэ ва май приви; окюл Тэу мэ ва кэута ши ну вой май фи.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

Кум се рисипеште норул ши трече, аша ну се ва май ридика чел че се кобоарэ ын Локуинца морцилор! (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

Ну се ва май ынтоарче ын каса луй ши ну-шь ва май куноаште локул ын каре локуя.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Де ачея ну-мь вой цине гура, чи вой ворби ын нелиништя инимий меле, мэ вой тынгуи ын амэрэчуня суфлетулуй меу.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Оаре о маре сунт еу сау ун балаур де маре, де-ай пус стражэ ын журул меу?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Кынд зик: ‘Патул мэ ва ушура, кулкушул ымь ва алина дурериле’,

14

атунч мэ ынспэймынць прин висе, мэ ынгрозешть прин ведений.

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

Ах, аш вря май бине гытуиря, май бине моартя декыт ачесте оасе!

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

Ле диспрецуеск!… Ну вой трэи ын вечь… Ласэ-мэ, кэч доар о суфларе ми-й вяца!

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

Че есте омул ка сэ-Ць песе атыт де мулт де ел, ка сэ ей сяма ла ел,

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

сэ-л черчетезь ын тоате диминециле ши сэ-л ынчерчь ын тоате клипеле?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Кынд вей ынчета одатэ сэ мэ привешть? Кынд ымь вей да рэгаз сэ-мь ынгит скуйпатул?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

Дакэ ам пэкэтуит, че пот сэ-Ць фак, Пэзиторул оаменилор? Пентру че м-ай пус цинтэ сэӂецилор Тале, де ам ажунс о поварэ кяр пентру мине ынсумь?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Пентру че ну-мь ерць пэкатул ши пентру че ну-мь уйць фэрэделеӂя? Кэч вой адорми ын цэрынэ ши, кынд мэ вей кэута, ну вой май фи!”