ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

A nuvem se esvaece, e passa; assim também quem desce ao Xeol nunca voltará a subir. (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,

14

Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.