ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -

14

då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»