ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

それ人の世にあるは戰鬪にあるがごとくならずや 又其日は傭人の日のごとくなるにあらずや

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

奴僕の暮を冀がふが如く傭人のその價を望むがごとく

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

我は苦しき月を得させられ 憂はしき夜をあたへらる

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

我臥ば乃はち言ふ 何時夜あけて我おきいでんかと 曙まで頻に輾轉ぶ

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

わが肉は蟲と土塊とを衣服となし 我皮は愈てまた腐る

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

わが日は機の梭よりも迅速なり 我望む所なくし之を送る

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

想ひ見よ わが生命が氣息なる而已 我目は再び福祉を見ること有じ

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

我を見し者の眼かさねて我を見ざらん 汝目を我にむくるも我は已に在ざるべし

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

雲の消て逝がごとく陰府に下れる者は重ねて上りきたらじ (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

彼は再びその家に歸らず 彼の郷里も最早かれを認めじ

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

然ば我はわが口を禁めず 我心の痛によりて語ひ わが神魂の苦しきによりて歎かん

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

我あに海ならんや鰐ならんや 汝なにとて我を守らせおきたまふぞ

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

わが牀われを慰め わが寢床わが愁を解んと思ひをる時に

14

汝夢をもて我を驚かし 異象をもて我を懼れしめたまふ

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

是をもて我心は氣息の閉んことを願ひ 我この骨よりも死を冀がふ

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

われ生命を厭ふ 我は永く生るをことを願はず 我を捨おきたまへ 我日は氣のごときなり

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

人を如何なる者として汝これを大にし 之を心に留

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

朝ごとに之を看そなはし 時わかず之を試みたまふや

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

何時まで汝われに目を離さず 我が津を咽む間も我を捨おきたまはざるや

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

人を鑒みたまふ者よ我罪を犯したりとて汝に何をか爲ん 何ぞ我を汝の的となして我にこの身を厭はしめたまふや

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

汝なんぞ我の愆を赦さず我罪を除きたまはざるや 我いま土の中に睡らん 汝我を尋ねたまふとも我は在ざるべし