ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

C’est une milice que la vie de l’homme sur la terre; et ses jours sont comme les jours d’un mercenaire.

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Comme un esclave désire l’ombre, et comme un mercenaire attend la fin de son ouvrage,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

Ainsi moi aussi j’ai eu des mois vides, et j’ai compté des nuits laborieuses.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Si je m’endors, je dis: Quand me lèverai-je? et de nouveau j’attends le soir, et je suis rempli de douleur jusqu’aux ténèbres.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Ma chair est revêtue de pourriture et d’une sale poussière; ma peau s’est desséchée et contractée.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Mes jours ont passé plus promptement que la trame n’est coupée par un tisserand; et ils ont été consumés sans aucune espérance.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Souvenez-vous que ma vie est un souffle, et que mon œil ne reviendra pas pour voir le bonheur.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Le regard de l’homme ne m’apercevra pas; vos yeux se porteront sur moi, mais je ne serai plus.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

Comme un nuage se dissipe et passe, ainsi celui qui descend dans les enfers ne montera pas. (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

Il ne reviendra plus dans sa maison, et son lieu ne le connaîtra plus.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

C’est pourquoi moi-même je ne retiendrai pas ma bouche; je parlerai dans la tribulation de mon esprit; je m’entretiendrai avec l’amertume de mon âme.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Est-ce que je suis une mer, ou un monstre marin, pour que vous m’ayez enfermé dans une prison?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Si je dis: Mon lit me consolera, et je serai soulagé en me parlant sur ma couche,

14

Vous m’épouvanterez par des songes, et par des visions vous m’agiterez d’horreur.

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

C’est pour ce motif que mon âme a choisi une destruction violente, et mes os, la mort.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

J’ai perdu toute espérance; je ne saurais vivre davantage: épargnez-moi; car mes jours ne sont rien.

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

Qu’est-ce qu’un homme, pour que vous fassiez un si grand cas de lui? ou pourquoi mettez-vous sur lui votre cœur?

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

Vous le visitez au point du jour, et aussitôt vous l’éprouvez,

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Jusques à quand ne m’épargnerez-vous point, et ne me laisserez-vous pas avaler ma salive?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

J’ai péché, que ferai-je pour vous, ô gardien des hommes? Pourquoi m’avez-vous mis en opposition avec vous, et suis-je à charge à moi-même?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Pourquoi n’ôtez-vous point mon péché, et pourquoi n’enlevez-vous pas mon iniquité? Voilà que maintenant je dormirai dans la poussière, et, si vous me cherchez dès le matin, je ne serai plus.