ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

L'homme ne fait-il pas sur la terre le service d'un soldat, et ses jours ne sont-ils pas comme les jours d'un mercenaire?

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Comme l'esclave soupire après l'ombre, et comme un journalier attend son salaire,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

ainsi j'eus pour mon lot des mois de douleur, et des nuits de tourment ont été mon partage.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

Couché, je dis: Quand me lèverai-je? la nuit finira-t-elle? et je m'excède d'agitations jusqu'à l'aube du jour.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

Mon corps se couvre de vers et d'une croûte terreuse, ma peau se roidit, et de nouveau suppure.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

Mes jours fuient plus prompts que la navette, ils se consument, et je suis sans espoir.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Souviens-Toi que ma vie est un souffle! Mes yeux ne reverront plus de bonheur;

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

l'œil de celui qui me voit, ne m'apercevra plus; Tes yeux me chercheront, et je ne serai plus.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

La nuée se dissipe et s'en va: ainsi, qui descend aux Enfers, n'en revient pas, (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

il ne rentre plus dans sa maison, et ses lieux ne le reconnaissent plus.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Aussi ne mettrai-je pas un frein à ma bouche, mais je parlerai dans l'angoisse de mon cœur, et me plaindrai dans l'amertume de mon âme.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Suis-je une mer? suis-je un dragon, que contre moi Tu mettes une barrière?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

Quand je dis: Mon lit me soulagera, ma couche portera une partie de ma peine!

14

alors tu m'effraies par des songes, et par des visions tu m'épouvantes.

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

Aussi je préférerais suffoquer, mourir, à conserver ma chair.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

Je dédaigne la vie! je ne vivrai pas toujours!… Suspends tes coups, car mes jours sont un souffle!

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

Qu'est-ce que l'homme, pour que tu l'honores, pour que tu prennes garde à lui,

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

que tu t'occupes de lui chaque matin, et l'éprouves à tous les instants?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Jusques à quand les yeux ne me quitteront-ils pas, ne me laisseras-tu pas le temps d'avaler ma salive?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

Si j'ai péché, qu'ai-je pu te faire, observateur des hommes? Pourquoi me fais-tu le but de tes coups, tellement que je suis à moi-même un fardeau?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Et que ne pardonnes-tu ma faute, et ne passes-tu mon péché? car bientôt je dormirai dans la poudre, et tu me chercheras, et je ne serai plus.