ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

Is there not an appointed time to man vpon earth? and are not his dayes as the dayes of an hyreling?

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

As a seruant longeth for the shadowe, and as an hyreling looketh for the ende of his worke,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

So haue I had as an inheritance the moneths of vanitie, and painefull nights haue bene appointed vnto me.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

If I layed me downe, I sayde, When shall I arise? and measuring the euening I am euen full with tossing to and from vnto the dawning of the day.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

My flesh is clothed with wormes and filthinesse of the dust: my skinne is rent, and become horrible.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

My dayes are swifter then a weauers shittle, and they are spent without hope.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Remember that my life is but a wind, and that mine eye shall not returne to see pleasure.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

The eye that hath seene me, shall see me no more: thine eyes are vpon me, and I shall be no longer.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

As the cloude vanisheth and goeth away, so he that goeth downe to the graue, shall come vp no more. (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

He shall returne no more to his house, neither shall his place knowe him any more.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

Therefore I will not spare my mouth, but will speake in the trouble of my spirite, and muse in the bitternesse of my minde.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Am I a sea or a whalefish, that thou keepest me in warde?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

When I say, My couch shall relieue me, and my bed shall bring comfort in my meditation,

14

Then fearest thou me with dreames, and astonishest me with visions.

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

Therefore my soule chuseth rather to be strangled and to die, then to be in my bones.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

I abhorre it, I shall not liue alway: spare me then, for my dayes are but vanitie.

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

What is man, that thou doest magnifie him, and that thou settest thine heart vpon him?

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

And doest visite him euery morning, and tryest him euery moment?

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

Howe long will it be yer thou depart from me? thou wilt not let me alone whiles I may swallowe my spettle.

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

I haue sinned, what shall I do vnto thee? O thou preseruer of me, why hast thou set me as a marke against thee, so that I am a burden vnto my selfe?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

And why doest thou not pardon my trespasse? and take away mine iniquitie? for nowe shall I sleepe in the dust, and if thou seekest me in the morning, I shall not be found.