ایوب 7

1 زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

The life of a man on the earth is a battle, and his days are like the days of a hired hand.

2 مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

Just as a servant desires the shade, and just as the hired hand looks forward to the end of his work,

3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

so also have I had empty months and have counted my burdensome nights.

4 شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

If I lie down to sleep, I will say, “When will I rise?” And next I will hope for the evening and will be filled with sorrows even until darkness.

5 بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

My flesh is clothed with particles of rottenness and filth; my skin is dried up and tightened.

6 روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

My days have passed by more quickly than threads are cut by a weaver, and they have been consumed without any hope.

7 به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

Remember that my life is wind, and my eye will not return to see good things.

8 چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Neither will the sight of man gaze upon me; your eyes are upon me, and I will not endure.

9 کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

Just as a cloud is consumed and passes away, so he who descends to hell will not ascend. (Sheol h7585)

10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

He will not return again to his house, nor will his own place know him any longer.

11 پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

And because of this, I will not restrain my mouth. I will speak in the affliction of my spirit. I will converse from the bitterness of my soul.

12 مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

Am I an ocean or a whale, that you have encircled me in a prison?

13 حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

If I say, “My bed will comfort me, and I will find rest, speaking with myself on my blanket,”

14

then you will frighten me with dreams, and strike dread through visions,

15 برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

so that, because of these things, my soul would choose hanging, and my bones, death.

16 از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

I despair; by no means will I live any longer. Spare me, for my days are nothing.

17 انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

What is man, that you should praise him? Or why do you place your heart near him?

18 هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

You visit him at dawn, and you test him unexpectedly.

19 چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

How long will you not spare me, nor release me to ingest my saliva?

20 ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

I have sinned; what should I do for you, O keeper of men? Why have you set me against you, so that I have become burdensome even to myself?

21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

Why do you not steal away my sin, and why do you not sweep away my iniquity? Behold, now I will sleep in the dust, and if you seek me in the morning, I will not remain.